A historia
humana está saturada de antinomias: o ben e o mal; a xustiza e a inxustiza; o
perdón e a vinganza; o poder e a escravitude… e na historia da salvación cobra
especial notoriedade o binomio “Realeza e Profetismo”, coas connotacións de
abuso do poder por parte da autoridade, e de denuncia por parte do profetismo.
O poder corre o risco de autovalorarse, arrogándose atribucións que non lle
corresponden, e descoidando o labor de promocionar a comunidade na súa
dimensión humana e cristiá.
Pero tamén
o profetismo pode corromperse. A súa misión é ser a voz do pobo e, no seu nome,
debe denunciar as inxustizas dos xerarcas cos seus subordinados. Para exercer
acertadamente o seu labor, o profeta coide non contaxiarse do espírito das
clases dominantes, que en ocasións, máis que dar solucións aos problemas do
pobo, buscan denunciar á autoridade de quenda, para que a xustiza a sancione
como culpable. Con iso estariamos a pór sobre a mesa o binomio “xuíz- acusado”,
e a misión do profeta non é reclamar castigo para o causante do mal, senón
buscar solucións ás carencias da comunidade, corrixindo cordialmente aos
axentes do ben común, polo descoido dos seus labores.
Non
esquezamos que o profeta non fala en nome propio, senón en nome de Deus. E Deus
non toma a adarga para protexerse do agresor, e menos empuña a espada para
ferir ao agresor, senón que tende a man para levantar ao caído e ofrécelle
perdón a quen causou feridas.
Pois iso
mesmo debe facer o profeta: utilizar o binomio “xuíz-acusado”, desde a
perspectiva do pai misericordioso co seu fillo pródigo. Este non achou a casa
paterna pechada baixo sete chaves, senón expedita para recibilo, e os brazos do
seu pai abertos para abrazalo, e ambiente de festa no fogar, porque o fillo que
se fora, volveu a casa.
Así debe
actuar o profetismo, converténdose ao amor fraterno do acusado, para que este
se convertase á comuñón acolledora da Igrexa.
Denunciar
non é acusar. O que denuncia advirte dalgunha deficiencia co fin de emendala. O
que acusa delata ao acusado dalgún delito, co fin de que a autoridade
competente lle impoña o oportuno correctivo legal.
Para que
todo isto leve á práctica, o Papa Francisco róganos que nos convertamos a
Xesucristo, para que El sexa o noso modelo; que nos acheguemos aos irmáns e
falémoslles ao corazón, sen ferir os seus sentimentos, e que denunciemos os
desaxustes do momento, sen culpar deles a ninguén, senón asumindo cos demais, a
responsabilidade que a todos nos incumbe.
Indalecio
Gómez
Cóengo da
Catedral de Lugo
No hay comentarios:
Publicar un comentario