LECTIO

DOMINGO VI DE PASCUA

(Ciclo A: 21 de maio 2017)

            O tempo de Pascua que estamos a celebrar nestes domingos, despois da festa do domingo de Resurrección, está preto do seu remate. O próximo domingo é xa a festividade da Ascensión do Señor e, no seguinte, a vinda do Espírito Santo, o día de Pentecoste.

            Por iso neste domingo de hoxe atopamos xa ideas e pensamentos que teñen abondo que ver tanto coa Ascensión do Señor como co don e agasallo infinito que Xesús nos vai facer: o Espírito Santo.

            En canto cristiáns, é dicir, en canto crentes na palabra e na revelación que Xesús fai á humanidade de como é Deus, a Trindade deste noso Deus ocupa un lugar esencial. Sobre este misterio infinito, que é Deus, dános Xesús a entender de diversas maneiras que está constituído (por así dicilo) por algo ó que a reflexión cristiá veu chamar despois as tres “persoas” divinas. O único Deus noso é a persoa do Pai, a persoa do Fillo e a persoa do Espírito Santo. Algo así como sobre unha familia moi unida se podería dicir que as distintas figuras que a compoñen, o pai, a nai e mailos fillos ou fillas, a pesar de seren diferentes entre si, forman unha única realidade.

            Non se trata de que os cristiáns queiramos complicar as cousas. O que pasa é que é Xesús mesmo, en primeiro lugar, quen veu comunicarnos e quere comunicarmos a grandeza infinita e incomprensíbel dese Deus Pai, que se converte con Xesús en Pai noso tamén. Se, segundo viamos no anterior domingo, Xesús podía dicir de si mesmo que quen o ve a el ve tamén a seu Pai, é xustamente porque a persoa de Xesús forma desde sempre unha unidade co seu Pai, aínda sendo diferente del.

            Mais, en segundo lugar, nas Lecturas fálasenos ademais doutra “persoa”, en unidade co Pai e co Fillo, neste misterio grandioso do noso Deus. Xesús dinos que ós que o amamos a el daranos “outro Paracleto”, para que, tal como se nos di, “estea decote connosco: o Espírito da Verdade”. O “Paracleto” é unha palabra grega que significa “auxiliador” ou “dador de consolo”. Este “Espírito da Verdade” ou “ou dador de consolo” é o que chamamos, de maneira máis habitual, o “Espírito Santo”.

            O Espírito Santo convértese así para nós en presenza viva e actuante de Xesús  en nós a través de tódolos tempos da historia humana. En nós e tamén en cantos veñan despois de nós. É dicir, en cantos historicamente non fomos testemuñas directas da vida, morte e resurrección de Xesús. Deste Espírito diranos Xesús que estará “onda nós” e “en nós”.

            Un Xesús, que está dalgún xeito de despedida, déixanos neste don en certo modo a si mesmo ó nos dar e regalar o seu “Espírito Santo”. “Non vos deixarei orfos”, dinos Xesús.

            Sen dúbida, é bo que a nosa fe cristiá nos dea receitas morais para tantas e tan diversas situacións e problemas cos que nos atopamos e atoparemos na vida. Mais coido que é case máis importante aínda que nos acostumemos a ver este fondo grandioso e marabilloso da nosa fe e que Xesús nos comunica.

            Acostumarnos, pois, a darmos grazas a Deus (non o esquezamos: a “Eucaristía” significa “acción de grazas”), a darmos grazas a Deus, digo, pola súa grandeza, polo seu misterio. Un misterio de amor que el nos quixo comunicar, manifestando así o aprecio que el nos ten. Os segredos só se comunican a aqueles cos que se ten confianza. E Deus comunicounos a nós quen é El, como é El e como nos quere.

            Deus quere facer do mundo, de toda a humanidade, de toda a creación, unha realidade unida, mais con persoas e grupos humanos e sociais que son e queren seguir sendo diferentes entre si. Unha realidade unitaria o máis semellante posíbel a esa unidade entre Pai, Fillo e Espírito Santo que quere, respecta e ama porén a mutua diferencia.

            Pero hai algo máis aínda. Esta unidade da humanidade, que respecta e quere a diversidade e a diferenza no interior de si mesma, está chamada a se realizar plenamente no interior de Deus mesmo, por moi incrible que isto poida parecer.

            Lembremos unha vez máis aquilo do apóstolo Paulo de que “en Deus vivimos, nos movemos e existimos”. Mais é Xesús mesmo quen nolo di e nolo promete tamén cando lles anuncia ós seus discípulos: “Naquel día coñeceredes que eu estou en meu Pai, e vós en min, e eu en vós”.

            É dicir, os plans de Deus consisten en que todos esteamos e vivamos en Xesús e el no Pai. Unidos, pois, a Deus, sendo nós ó mesmo tempo nós mesmos. Eses son os grandiosos e inimaxinábeis plans de Deus sobre nós.

            Todo isto é o que teriamos que ir interiorizando e asumindo con alegría nas nosas vidas. Deste xeito poderemos converternos en luz e calor para toda persoa que se atope connosco e queira coñecer o segredo das nosas vidas, que no fondo consiste en sentírmonos felices porque Deus é o noso Pai e deste modo consideramos os demais como irmán nosos.

            Daremos así cumprimento tamén ó que nos pide o apóstolo Pedro na súa carta: “estade sempre dispostos –dinos Pedro- a responder a todo aquel que vos pida razón da esperanza que levades dentro”.

            Porque o que máis precisamos todos é sermos capaces de “esperar”. Porque sen esperanza non se pode vivir. E vivir é o que todos en definitiva máis desexamos. Pois ben, Xesús prométenos a vida. Porque el mesmo non é senón Vida: “Eu son o camiño, a Verdade e a VIDA”. Ou como se nos di hoxe no texto do evanxeo: “Eu vivo e tamén vós habedes vivir”.

            Por iso esperamos e por iso somos capaces de esperar.

CREDO

ORACIÓN DOS FIEIS

Deus, noso Pai, a Ti, que nos mandaches o teu propio fillo Xesús como “o camiño, a verdade e a vida”, dirixímosche a nosas oracións, por medio do teu Fillo Xesús e na forza do Espírito Santo, dicindo: Escóitanos, Pai.

TODOS: ESCÓITANOS, PAI.

- Apréndenos, Pai, a verte a Ti en unión trinitaria e misteriosa co teu Fillo Xesús e co Espírito Santo.

Todos: ESCÓITANOS, PAI.

- Axúdanos, Pai, a vermos toda a humanidade, unha e diferente, como reflectindo dalgún modo a túa Trindade, que é tamén e antes ca nós unha e diferente

Todos: ESCÓITANOS, PAI.

- Concede, Pai, á túa Igrexa saber anunciar con agradecemento e alegría ó mundo como es Ti, un e diferente, e como debemos ser tamén nós, unidos e diferentes.

Todos: ESCÓITANOS, PAI.

            Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo, Fillo teu e irmán noso, na unidade co Espírito Santo. AMÉN.

Manuel Cabada Castro

LECTIO

DOMINGO IV DE PASCUA

(Ciclo A: 7 de maio 2017)

As lecturas da Eucaristía teñen desta vez un ton marcadamente bucólico, aínda que ó tempo moi esixente. Oímos nelas falar de pastores e pegureiros, do bo pastor, do curral das ovellas, das ovellas extraviadas. Fálasenos de que Xesús é o bo pastor, de que coñece as súas ovellas e de que elas o coñecen a él. Nos tempos de Xesús era unha estampa habitual da súa terra e da súa cultura popular e.

Tamén nos meus tempos de rapaz as ovellas facían aínda acto de presenza na miña aldea natal do interior da provincia de Pontevedra, cando as botabamos pola mañá para pastar ou volvían á tardiña para a casa dos seu respectivos donos. E nisto das ovellas Galicia e Galilea, máis alá da semellanza dos nomes, teñen bastante que ver. Dentro de Galicia, especialmente a nosa provincia de Pontevedra. Por algo será que, se mirades nalgún buscador electrónico, dirásevos que onde máis apelidos “Ovelleiro” hai é xustamente na provincia de Pontevedra e con bastante diferenza respecto das outras provincias galegas. Os “ovelleiros” eran as persoas que tiñan ou gardaban ovellas ou as levaban a pastar. Hoxe, se non o apelido, este oficio está reducido á mínima expresión. Pois ben, Xesús fálanos de que El é o bo pastor: “Eu son o bo pastor. Coñezo as miñas ovellas e elas coñécenme a min”. A comparanza non ten nada que ver con submisións ou calquera xénero de sometemento servil das ovellas ó seu pastor. Hai nesta relación, máis ben, unha corrente igualitaria de coñecemento, igualdade e confianza mutuas. Por iso o pastor coñece as súas ovellas e as ovellas coñéceno a El. Podemos dicir que o  rabaño e o seu pastor forman un todo de mutua confianza, onde non resulta imaxinable rabaño sen pastor nin pastor sen rabaño. Entre as ovellas e o seu pastor, entre nós e Xesús flúe así unha mesma vida, a vida que procede del e do noso común Pai Deus.

Onde isto non é así, non pode haber vida. Por iso fálanos Xesús de que Él non só é o bo pastor, senón que incluso é a porta mesma pola que entran e saen do curral as ovellas. “Eu son o camiño”, proclamara xa Xesús. E, ó dicir isto, vén el indicarnos que nas nosas relacións tanto con Deus Pai coma cos demais non valen supostos atallos que estean á marxe de Xesús e do que el significa. Todo o evanxeo, a boa nova de Deus á humanidade, non fai senón anunciar ó mundo que non hai salvación fóra do amor, fóra do coñecemento e aprecio mutuos, fóra da estima e da defensa da vida  En son a Vida, proclamara Xesús.

Os que empregan outros sistemas ou outras estratexias para se faceren donos das ovellas, non entrando no curral pola porta (que é Xesús e todo o que isto significa), eses son (e deberían selo tamén para nós) “ladróns” e “bandidos”. Se as ovellas non escoitan nin seguen a tales pastores, tampouco deberiamos facelo nós.

Os cristiáns deberiamos ser, pois, persoas que nos esforcemos pola defensa da vida de todos. Coma o bo pastor que quere as súas ovellas e que as defenderá sempre contra calquera inimigo que intente roubalas ou matalas. Coma o pastor que non se aproveita das ovellas para o seu propio interese e que é capaz de correr calquera risco en beneficio delas. Que non é violento cos outros, aínda que o sexan con el. Na carta de Pedro da segunda Lectura dinos Pedro, neste sentido, como debería ser un bo pastor: “Cristo –dinos el- deixounos un exemplo para que sigamos os seu pasos. Él, que non fixo pecado, nin engano se atopou na súa boca, cando o aldraxaban non devolvía aldraxes; mentres sufría, non ameazaba, senón que se puña nas mans do que xulga con xustiza”.

Manténdonos na comparanza utilizada por Xesús do rabaño e do pastor, Xesús opón ben claramente os que proceden mal ós que se comportan ben: os “matóns” opóñense ós defensores da vida. “O ladrón –dinos Xesús- non entra senón para roubar, matar e estragar. Eu vin para que teñan vida e para que a teñan abonda”.

Para que teñan vida e abonda!! Estamos en tempo litúrxico de lembranza e conmemoración da Resurrección de Xesús. O Xesús resucitado é o que nos dá vida aquí e tamén alén da nosa morte temporal. É bo pastor nesta vida e tamén o será na outra.

Como cristiáns, como seguidores de Xesús, temos que especializarnos, pois, en sermos favorecedores da vida e radicalmente contrarios a toda mentalidade ou modo de obrar que dunha ou doutra forma conduza á morte ou ó asoballamento dos demais. Veñen ben aquí as palabras do papa Francisco na súa encíclica “A alegría do evanxeo”, que tanto teñen que ver coa imaxe do “bo pastor”. “A comunidade evanxelizadora –dinos Francisco- métese con obras e xestos na vida cotiá dos demais, achica distancias, abáixase ata a humillación se é necesario e asume a vida humana, tocando a carne sufrinte de Cristo no pobo. Os evanxelizadores teñen así ‘olor a ovella’ e estas escoitan a súa voz”. Para Francisco “olor a ovella” vén ser o mesmo có que el chama tamén “olor a evanxeo”. E neste sentido advírtenos aínda: “Prefiro unha Igrexa accidentada, ferida e manchada por saír á rúa ca unha Igrexa enferma por encerrarse en si mesma e pola comodidade de aferrarse ás propias seguridades”.

Sermos, pois, “bos pastores” ou “boas pastoras”. Este é o encargo de Xesús. E digo expresamente “pastora”, porque hoxe (primeiro domingo de maio) celebramos o día da Nai e as virtudes do oficio e do bo comportamento pastoril acáenlle moi ben ás nosas nais, entregadas ós seu fillos e defensoras das súas vidas. En homenaxe a todas elas, remato xa léndovos unhas liñas do noso escritor Xosé Neira Vilas (do que eu fun bo e agradecido amigo hasta que hai pouco se nos foi). Levan como título  “Lembranza” e son estas:

O mencer eras ti. Poñías claridade nas xanelas, música nos gonzos de cada porta, lume de billardo ou garabullos na lareira. O lene plo plo dos teus zocos era como un reloxo dicíndonos que o eixe terráqueo deu outra volta e roe sen acougo nas dentoiras da vida. Ti eras a man que botaba nos presebes o verde arrecendo do prado. Eras a forza do sangue bulindo nas arterias do fogar. Eras a campá que nos chamaba, a tenra voz resoando máis aca das arañeiras do sono para nos dicir que inda viviamos. Nai-raiola, Alborada nosa. Lembranza que renace cada mañá ó longo do tempo”.

CREDO

ORACIÓN DOS FIEIS

Deus, noso Pai, a Ti, que nos mandaches o teu propio fillo Xesús para nos ensinar o camiño da vida, dirixímosche a nosas oracións, dicindo: ESCÓITANOS, PAI.

Todos: ESCÓITANOS, PAI.

- Dános, Pai, corazóns de bo pastor, para sermos bos, compasivos e misericordiosos con todos, irmáns nosos.

Todos: ESCÓITANOS, PAI.

- Apréndenos, Pai, a sabermos apreciar o don da vida que nos deches, para así podelo respectar e fomentar nos demais.

Todos: ESCÓITANOS, PAI.

- Concede, Pai, á túa Igrexa ímpeto pastoral para saír de si mesma na busca das persoas necesitadas da túa palabra, que é Xesús, Vida e Porta de salvación.

Todos: ESCÓITANOS, PAI.

Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo, Fillo teu e irmán noso. AMÉN.

Manuel Cabada Castro

LECTIO

Ao mediodía, a iso das tres da tarde, faise obscuridad total sobre a terra. Ata a natureza sente o efecto da agonía e da morte de Jesús. Colgado da cruz, privado de todo, sae da súa boca un queixume: "Eli, Eli! Lama Sabactani!" Isto é: "Meu Deus! Meu Deus! Por que me abandonaches?" É a primeira frase do salmo 22(21). Jesús entra na morte rezando, expresando o abandono que sente. Reza en hebreo. Os soldados que estaban preto del, e que facían a garda, din: "Está a chamar a Elías?" Os soldados eran estranxeiros, mercenarios contratados polos romanos. Non entendían a lingua dos xudeus. Pensaban que Eli quería dicir Elías. Xesús colgado da cruz atópase nun abandono total. Aínda que quixese falar con alguén, non lle sería posible. Permaneceu completamente só: Xudas traizoouno, Pedro negouno, os discípulos fuxiron, as amigas estaban seguramente moi afastadas (v.55), as autoridades escarnecíano, os que pasaban insultábanlle, Deus mesmo abandónao e ningunha lingua serve para comunicarse. Este foi o prezo que pagou pola súa fidelidade á súa opción de seguir sempre o camiño do amor, o camiño do servizo para redimir aos seus irmáns. El mesmo di: "O Fillo do home non veu para ser servido, senón para servir e para dar a vida en rescate de moitos" (Mt 20,28). No medio do abandono e da obscuridad, Xesús lanza un forte berro e morre...

Morre lanzando o berro dos pobres, porque sabe que Deus escoita o clamor dos pobres (Ex 2,24; 3,7; 22,22.26 etc.). Con esta fe, Xesús entra na morte, seguro de ser escoitado. A Carta aos Hebreos comenta: "El ofreceu pregarias e súplicas con fortes berros e bágoas a aquel que podía liberalo da morte e foi escoitado pola súa piedade" (Heb 5,7). Deus escoitou o berro de Xesús e "exaltouno" (Fil 2,9). A resurrección é a resposta de Deus á oración e ao ofrecemento que Xesús fai da súa vida. Coa resurrección de Jesús, o Pai anuncia ao mundo enteiro esta Boa Noticia: "Quen vive a vida como Xesús servindo aos seus irmáns, é vitorioso e vivirá para sempre, aínda que morra e aínda que o maten! É esta a Boa Noticia do Reino que nace da Cruz!"

O significado da Morte de Jesús:

Sobre o Calvario estamos diante dun ser humano torturado e excluído da sociedade, completamente só, condenado como herético e subversivo polo tribunal civil, militar e relixioso. Aos pés da cruz, as autoridades relixiosas confirman por última vez que se trata verdadeiramente dun rebelde que fallou, e renégano publicamente (Mt 27,41-43). E nesta hora de morte renace un significado novo. A identidade de Xesús vén revelada por un pagán: "Verdadeiramente este era Fillo de Deus!" (Mt 27,54). Desde agora en diante, se ti queres atopar verdadeiramente ao Fillo de Deus non o busques no alto, nin no afastado ceo, nin no Templo cuxo veo se rasgou, búscao xunto a ti, no ser humano excluído, desfigurado, sen beleza. Búscao naqueles que, como Xesús, dan a vida polos seus irmáns. É alí onde Deus  se agocha e se revela, e é alí onde podemos atopalo. Alí atópase a imaxe desfigurada de Deus, do Fillo de Deus, dos fillos de Deus. "Non hai proba de amor máis grande que dar a vida polos irmáns!"

LECTIO

DOMINGO V DE CORESMA

(Ciclo A: 2 de abril de 2017)

            Xa no próximo domingo, que é Domingo de Ramos, entramos na Semana Santa. E parece que a liturxia ten présa para nos anunciar xa agora o que vai vir despois da treboada da Paixón de Xesús. Para nos dicir que sempre hai, sempre, detrás de todo e pese a todo, Resurrección.

            O evanxeo, é dicir, a boa e alegre noticia da resurrección de Lázaro é un anuncio anticipado da propia resurrección de Xesús e, consecuentemente, tamén da nosa propia resurrección. Un anuncio que os cristiáns deberiamos proclamar ós catro ventos con tódalas nosas forzas, alicerzados na graza que nos vén do Espírito de Deus.

            O relato da resurrección de Lázaro é realmente impresionante por moitas veces que un o lea ou escoite. Mais é, sobre todo unha maneira de nos facer Deus comprensíbel o porqué da Resurrección de Xesús e tamén da nosa.

     Se o pensamos ben, a resurrección de Lázaro é moi diferente da resurrección de Xesús ou da futura nosa. Por que? Porque Xesús resucita a Lázaro para unha vida que será ou sería máis ou menos coma a que tivera antes. Xesús resucita aquí a Lázaro para unha vida aínda mortal, pois o Lázaro resucitado por Xesús morrería aínda.

            A resurrección de Lázaro é así só unha pequena mostra do que será a verdadeira resurrección definitiva e para sempre. O máis importante do relato é o que nel se deixa entender e que no fondo se nos anuncia con claridade. Xesús vén falarnos nel de quen é Él de verdade, cal é o seu poder e o seu amor.

            Eu adoito comentar, co gallo de misas de defuntos ou nos cabodanos, que se se xuntan e suman estas tres “cantidades” (para dicilo dalgunha maneira), que son Deus e mailo seu poder e o seu amor, entón o resultado desta suma é igual a: resurrección.

            Vexamos por que e como, aínda que algunha destas cousas xa volas comentei algunha vez. Mais os vellos temos o costume de repetir moito as cousas. Un chisco de paciencia, pois. E, en calquera caso, algo de chuvia sobre un terreo que aínda ten algo de lentura axúdao a amolecer para que poida producir froitos abondosos.

            Pois ben, en relación con esas tres cousas (Deus, poder e amor), sobre o poder de Deus non fai falla falar moito. Nós cremos que El é o creador de todo canto existe, sen que antes houbese absolutamente nada, ningún material, que lle puidese axudar ou valer para facelo. Así o confesamos sempre ó principio do “Credo” na eucaristía: “Cremos nun só Deus, Pai todopoderoso, creador do ceo e maila terra”. Ese poder infinito de Deus é o que se manifesta dalgunha maneira no seu Fillo, cando no texto de Xoán se nos di que Xesús, ante a sepultura de Lázaro, “berrou con voz forte: Lázaro, ven para fóra!”. Con voz forte, poderosa, de quen sabe que ninguén, nada, pode escapar á súa forza, á súa omnipotencia.

            No que se refire ó amor de Deus para connosco, tampouco precisamos estendernos moito. Deus quérenos de verdade, infinitamente máis do que podemos amar nós a unha persoa neste mundo. Xesús falaba continuamente do seu Pai Deus como Pai tamén noso. Deus-Pai quérenos polo tanto verdadeiramente coma a fillos seus, coma a irmáns do seu “Fillo predilecto”. Xesús é, pola súa parte, o noso irmán maior. Quérenos, polo tanto, verdadeiramente como se queren os irmáns dunha mesma familia. Son moitas as pasaxes no Evanxeo nas que se nos fala deste amor inmenso, infinitamente delicado,  paciente e constante que Deus-Pai e o seu Fillo Xesús nos teñen.

            Agora ben, algunha vez vos falei xa tamén do que dicía o filósofo francés Gabriel Marcel. El escribiu unha vez o seguinte, que a min me gusta moito e por iso me comprace comentárllelo a outros: “amar a unha persoa é dicirlle ‘ti, ti  non morrerás endexamais’”. Isto sabémolo ben nós. Cando de verdade queremos a unha persoa (o noso pai, nai, esposa, esposo, filla, fillo, noivo, noiva, etc.), fáisenos dificilmente aturábel, case impensábel, que esa persoa poida morrer, que vaia morrer. Amar leva consigo, pois, que a persoa querida sexa considerada por nós en certo modo como inmortal, como alguén que non pode morrer, que non debería morrer. E se, a pesar de todo ou polo que fose, morrese e nós tivésemos o poder para lle devolver a vida, fariámolo de contado. Resucitámolo e punto.

            Lembremos agora o texto da resurrección de Lázaro. Que ocorre alí? A familia de Lázaro é unha familia especialmente querida por Xesús. Xesús é moi querido tamén polos membros desta familia. Onda a sepultura de Lázaro atópanse, pois, Lázaro, que leva varios días morto, as súas dúas irmás, Xesús e maila xente que os acompañaba. Mais Xesús é o verdadeiro centro do que alí ocorre. Nel habita toda a divindade do Pai, todo o seu poder e todo o seu amor.

            Realicemos agora a operación da suma que os rapaces aprenden doadamente na casa ou no cole. Temos os tres sumandos: Deus, poder e amor. O resultado desta suma é: resurrección de Lázaro. Se “amar” é, con razón, para Gabriel

Marcel, “dicirlle a un: ti non morrerás nunca”, isto convértese necesariamente en resurrección.

            Como Deus é Deus e, polo tanto, ama e pode infinitamente, por iso fainos, faranos, vivir para sempre, máis alá do que fixo con Lázaro. O ocorrido con Lázaro foi só un sinal para nós, para o que ocorrerá para sempre despois da nosa morte. Como vai permitir Deus que morramos para sempre aqueles ós que Él de verdade quere, tendo poder como ten para nos dar vida, e para sempre?

            Se vos decatastes do que se di no relato evanxélico, o amor de Xesús a Lázaro é algo que está alí presente á maneira dunha música de fondo. As irmás mándanlle con tempo o recado a Xesús: “Señor, mira, o que amas está enfermo”. E Xoán engade aínda: “Xesús queríalles moito a Marta, á irmá dela e mais a Lázaro”. Xesús mesmo comunícalles ós apóstolos: “Lázaro, o noso amigo, dorme”. Dísenos tamén que Xesús “se botou a chorar” ante a súa sepultura. A xente que estaba alí interpretou correctamente as bágoas de Xesús como un sinal do moito que o quería. “¡Ai que ver como o quería!”, comentaban os xudeus.

            Agora podemos entender ben como cando se xuntan o poder de Deus e o seu amor a nós o resultado é a incríbel nova da nosa Resurrección, moito máis marabillosa e grandiosa que a ocorrida con Lázaro.

CREDO

ORACIÓN DOS FIEIS

Pidámoslle ó Pai de Xesús e Pai noso que polo seu Espírito nos dea a todos fe agradecida na resurrección de Xesús e mais na nosa, dicindo: PEDÍMOSCHO, PAI.

Todos: Pedímoscho, Pai.

Aumenta no noso corazón, Pai, a nosa fe en Ti, que resucitas os mortos.

Todos: PEDÍMOSCHO, Pai.

Robustece a nosa fe no teu poder infinito, capaz de resucitar os que xa morreron.

Todos: PEDÍMOSCHO, Pai.

Fortalece a nosa confianza no teu amor infinito, que nos quere resucitar.

Todos: PEDÍMOSCHO, Pai.      

Por Xesús Cristo, noso Señor. AMÉN.

                                                                                                                     Manuel Cabada Castro

LECTIO

DOMINGO VII T. O.

(19 febreiro 2017)

As lecturas volven pór de relevo, todas elas,  diante de nós a nova sabedoría á que Deus nos chama, se queremos ser verdadeiramente sabios. Trátase dunha sabedoría, que non pode quedarse en mera teoría. Porque entón non pasaría de ser más ca un saber abstracto e baleiro. A nosa fe ten que ser concreta, viva, actuante. Do contrario non ten valor ningún. Nin para nós nin para os demais.

Aínda que ás veces podemos pensar ou dicir que o Novo Testamento, que se instaura coa vida e a actuación de Xesús, é algo absolutamente novo en relación co Antigo, en realidade non é exactamente así. O que fai Xesús é levar ó seu máis elevado cumio e á máxima perfección o que dalgún xeito se anunciaba xa no Antigo Testamento. Refírome, de maneira particular, á importancia que xa no Antigo Testamento ten o sentido e a práctica da fraternidade, do amor mutuo.

Exemplo disto é, concretamente, o que se nos di no libro do Levítico (na primeira Lectura). Entre as normas e mandados que, segundo o Levítico, Deus lle dá a Moisés, en relación co modo de se comportaren as persoas que el ten ó seu cargo, aparecen estas: “Non terás odio no corazón ó teu irmán [...[ Non te vingarás nin lles terás xenreira ós teus veciños. Amarás o teu próximo coma a ti mesmo”.

A este último mandado (“Amarás o teu próximo coma a ti mesmo”) recorrerá Xesús moitas veces. E estará na súa práctica e na súa boca continuamente sobre todo nas súas discusións cos doutos e doutores do xudaísmo do seu tempo.

Xa no Antigo Testamento aparece tamén bastante explicitamente o porqué da esixencia deste comportamento fraternal. As razóns non son outras có comportamento mesmo do propio Deus co seu pobo. Este pobo ten unha viva experiencia da bondade e da misericordia do seu Deus nos diversos acontecementos polos que foi pasando ó longo da súa historia.

A reflexión que o pobo se faría, e que aparece personalizada e dignificada na orde que a teor do texto do Levítico Deus lle comunica a Moisés, sería algo así como esta: se Deus é bo con todos nós, non podemos ser nós pola nosa parte malos os uns cos outros. De feito, no “Salmo responsorial” que segue á Lectura do Levítico proclamabamos nós agora, utilizando frases soltas dos Salmos do Antigo Testamento, o seguinte: “O Señor é misericordioso e clemente [...] Él coróate de amor e de tenrura [...] Él é tardo á ira e rico en mercés [...] Canto un pai ama os seus fillos, así ama o Señor os que o temen”.

No Antigo Testamento tíñase, pois, moi clara conciencia, da bondade e da paternidade de Deus en relación co seu pobo. Era lóxico, pois, que o senso de mutua fraternidade entre todos se fose asentando cada vez máis.

Mais, naturalmente, coa vinda de Xesús, coa incríbel boa nova do acontecemento de Xesús, que se amosa a si mesmo coma imaxe vivente do seu Pai Deus no mundo, as cousas modifícanse decisivamente. O senso, xa tradicional, de fraternidade do Antigo Testamento fortalécese agora dunha maneira insospeitada. Porque resulta que agora Deus non está só, para dicilo dalgunha maneira, “alá arriba”, senón entre nós. Ó ser Xesús conxuntamente Fillo de Deus e irmán noso, como un máis entre nós, entón toda a humanidade e cada un de nós viñemos acadar unha dignidade divina, “sagrada”.

A consecuencia é que, entón, facerlle mal a alguén é como facerlle mal a Deus, porque somos xa todos pola humanidade de Xesús parentes de Deus, en canto fillos de Deus e irmáns de Xesús. E, ademais, por enriba de todo isto, o propio Xesús mandounos e deunos a nós, a toda humanidade, desde o primeiro Pentecoste, o Espírito Santo que continúa a habitar connosco ata á fin dos tempos. Somos, pois, todos e cada un de nós tan importantes e sagrados que debería resultar xa case incomprensíbel que alguén pensase, quixese ou fixese mal a alguén.

Entenderedes así moi ben por que ó comezo da segunda Lectura se atreve a dicir Paulo: “¿Non sabedes que sodes templo de Deus e que o Espírito de Deus habita en vós? Se alguén destrúe o templo de Deus, o Señor destruirao a el. Porque o templo de Deus é sagrado e iso sodes vós”. Nalgúns lugares, poucos xa, conservan aínda algunhas persoas o costume de se persignaren ó pasar preto dunha igrexa. Pois ben, se quixésemos ser fieis ó que aquí nos di Paulo, deberiamos facer algo semellante, aínda que sexa só no segredo do noso corazón, onde queira que nos atopemos con calquera persoa. Pois, tal como nolo advirte Paulo, todos somos “templo de Deus”. E, desde logo, non está en absoluto excluído que alí onde menos o pareza estea tamén Deus no seu templo. Non son xustamente os pobres, os necesitados  ou os excluídos pola súa raza, pola súa lingua ou polo que sexa os que Deus escolleu en Xesús para estar con eles?

En calquera caso, o desamor que poidamos padecer, tal como nolo recorda o texto do evanxeo de hoxe, non se combate coa mesma arma, co desamor. Nisto, como ben sabemos, Xesús foi moito máis alá do que era tradicional. Nada, polo tanto, do “ollo por ollo ou dente por dente” e comportamentos semellantes.

Para Xesús hai que ir alén do que o outro poida pedir ou esperar de min. Alén do que as normas de xustiza ou dunha aceptábel relación cívica poidan esixir. Como xustificación de todo isto, apela Xesús tamén á nosa condición de fillos dun mesmo Pai. Desta condición debería derivarse unha fraternidade, vivida en toda a súa radicalidade. Fraternidade que debería primar sobre calquera outra consideración ou diferenza: “Eu dígovos –proclama Xesús-: Amade os vosos inimigos e pregade polos que vos perseguen. Así seredes fillos do voso Pai que está no ceo, que fai saír o seu sol sobre os malos e os bos, e chover sobre xustos e inxustos... Sede bos, como o voso Pai celestial é totalmente bo”.

Que tarefa tan grande temos diante nosa, como seguidores de Xesús: reflectir e practicar na terra nada menos que a bondade “total”, infinita, de Deus!

CREDO

PRECES

Preguémoslle ó Señor, Pai que sempre nos escoita con amor, e digámoslle: Pai bo, axúdanos a amar.

Todos: Pai bo, axúdanos a amar

- Para que a Igrexa sexa signo de amor ás persoas máis necesitadas pregámoslle a Deus dicindo:

Todos: Pai bo, axúdanos a amar.

- Para que os gobernos das nacións fomenten a comprensión e o amor por enriba da xenreira e busquen sempre a paz entre tódalas persoas, pregámoslle a Deus dicindo.

Todos: Pai bo, axúdanos a amar.

- Polo noso país galego e por cantos viven connosco, para que non sintamos como estraña a nosa propia lingua e cultura, senón que a amemos e apreciemos, pregámoslle a Deus dicindo.

Todos: Pai bo, axúdanos a amar.

- Por todos e cada un de nós, para que practiquemos a amizade e fraternidade non só cos amigos, senón tamén cos que nos rexeitan ou pensan de xeito diferente, pregámoslle a Deus dicindo.

Todos: Pai bo, axúdanos a amar.

Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo noso Señor. Amén.

Manuel Cabada Castro

Lectio

DOMINGO VI do T. O.

(12 febreiro 2017)

        Unha das funcións máis importantes dos nosos encontros comunitarios co Señor nas celebracións dos domingos é, como ben sabemos, a de “agradecer”. Agradecerlle ó Señor porque nos deu a vida; porque estamos aquí cos nosos familiares e outras persoas e familias cristiás; porque nos deu e nos segue a dar fe, esperanza e caridade; porque nos dá azos, coa forza do seu Espírito Santo, para seguirmos adiante na confesión e na práctica da nosa fe; porque nos promete unha vida con Él que endexamais rematará.

            Ó sermos deste xeito “agradecidos” co Señor, estamos ó tempo recoñecendo a súa bondade e a súa grandeza. Trátase dunha grandeza, a grandeza de Deus, que supera calquera pensamento noso sobre Él, por moi grandes e elevadas que coidemos que sexan as nosas ideas sobre Él. Hoxe en día, os que se dedican ó estudo da realidade material, os científicos que intentan afondar por así dicilo nos máis pequenos elementos da materia, é dicir, os físicos, ou aqueles que observan e estudan a inmensidade e grandiosidade do universo ou dos universos, é dicir, os astrofísicos ou astrónomos, todos eles decátanse con sorpresa de que a realidade é moito máis grande e misteriosa có que se pensaba. De que por moito que creamos saber das cousas, moitísimo maior é a nosa ignorancia.

              Agora ben, isto non debería en principio estrañarnos ou abraiarnos, se é verdade que os produtos que saen da intelixencia e do poder de calquera creador ou artista teñen que levar en si unha certa semellanza co que os ideou ou construíu. Quero dicir: se os estudosos da materia ou da natureza ademais de dedicarse á súa especialidade tivesen tempo e capacidades para reflexionar filosófica ou teoloxicamente sobre a realidade, decataríanse seguramente tamén de que se Deus é absolutamente infinito, tamén as cousas que saíron das súas mans deberían asemellarse dalgún modo ó seu autor. E que, polo tanto, as cousas, a realidade, todo, tería que ser algo dalgunha maneira “infinito”.

            Todo isto que vos estou a comentar vén a propósito do que acabamos de escoitar nas Lecturas primeira e segunda, nas que se nos fala da grandeza da “sabedoría” de Deus aínda que nun senso máis antropolóxico ca estritamente cósmico. O autor do Libro do Eclesiástico dinos por exemplo: “Grande é a sabedoría do Señor. El é potente e egrexio e todo o dexerga. Os ollos de Deus contemplan as súas criaturas e Él penetra as accións de cadaquén”. Na súa primeira carta ós Corintios, comunícalles pola súa parte Paulo ós seus destinatarios que el lles anuncia a eles a misteriosa e insondábel grandeza de Deus. “Nós predicamos –dilles o apóstolo Paulo- unha sabedoría de Deus, misteriosa”. Tan misteriosa e grandiosa que o propio Paulo non terá reparo algún en engadir: “O que o ollo non viu, o que o oído non sentiu, e o que non pasou pola mente do home: iso preparou Deus para os que o aman”.

            É dicir, o Deus e Pai noso quérenos tan de verdade e tan de corazón que nin sequera podemos maxinar o que É ten preparado para nós. Un agasallo tan grande, en correspondencia co amor que nos ten, que poderiamos dicir que nos deixará seguramente durante toda a eternidade coa boa aberta. Iso vén ser, falando de maneira moi informal, o que os teólogos chaman a “visión beatifica”, esa felicidade que Deus quere para nós e á que Él nos destinou desde sempre e para sempre.

            Iso si. Os que xa se consideran satisfeitos co que cren ser ou co que teñen non dispoñen xa posibelmente de capacidade para seren destinatarios da bondade, da “misteriosidade” e da grandeza de Deus. Ó contrario dos humildes, é dicir, dos que teñen ou temos conciencia de que non somos nada sen o poder do Deus que nos creou e que nos sostén. Xesús así o dicía en agarimoso diálogo co seu Pai Deus: “Bendito es ti, Pai, Señor do ceo e mais da terra, porque revelaches os misterios do Reino ós humildes”.

            Esta misteriosidade e grandeza de Deus é a razón de que Él nos quixese de tal maneira que chegase a nos converter en fillos seus e destinados en consecuencia a un futuro de felicidade que endexamais rematará. Por iso, as esixencias de Xesús, o noso irmán maior, en relación connosco están loxicamente en correspondencia con esta especial e grandiosa situación nosa: a de sermos todos fillos dun mesmo Pai, irmáns todos polo tanto entre nós e convidados a formarmos parte desa futura comunidade de igualdade e irmandade que Xesús chama o “Reino dos Ceos”.

            Se esa é a verdadeira situación dos que nos chamamos cristiáns, entón Xesús ten razóns abondas para esixirnos, tal como o acabamos de escoitar, que, máis alá do “Non matarás”, nin sequera nos “enrabechemos” cos nosos “irmáns”, pois iso, o de “enrabecharnos”, non é un comportamento axeitado entre irmáns. Ou tamén para amoestarnos non só a que non cometamos adulterio exterior ou externamente comprobábel, senón tamén –tal como se nos di-  a nin sequera cometelo “no corazón”, no desexo consentido. Pois é aquí onde comeza xa a destrución da fraternidade, da boa relación entre as persoas coas que se convive.

            Á fin e o cabo todo pecado, segundo a mensaxe de Xesús, é un atentado contra a irmandade mutua entre todos e, polo tanto, contra o grandioso destino de Deus. Agradezámoslle este inmerecido e gratuíto destino ó que Él nos chama.

CREDO

ORACIÓN DOS FIEIS:

            Presentémoslle a Deus Pai os nosos desexos e oracións en comunidade de irmáns entre nós e fillos queridos seus, dicindo:

TODOS: Pedímoscho, Pai.

-         Polo mundo enteiro, pola humanidade toda, para que saibamos ver e agradecer a grandeza e misteriosidade de Deus: Pedímoscho, Pai.

TODOS: Pedímoscho, Pai.

-         Polo sentido de fraternidade entre todos nós e con tódalas persoas do mundo enteiro, especialmente as máis necesitadas, para que así progresemos no coñecemento e na práctica desa fraternidade: Pedímoscho, Pai.

TODOS: Pedímoscho, Pai.

-         Por tódalas persoas que se dedican ó coñecemento da realidade material e humana, para que no seu esforzo intelectual poidan descubrir e admirar a grandeza e misteriosidade de Deus: Pedímoscho, Pai.

TODOS: Pedímoscho, Pai.

Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo Noso Señor. AMÉN.

Manuel Cabada Castro

LECTIO

DOMINGO V T. O.

(5. II. 2017)

            As palabras, impresionantes e claras, coma auga dun riíño limpo de montaña, que acabamos de escoitar de Isaías son aducidas con frecuencia por teólogos e biblistas para pór de relevo a importancia e centralidade que xa no Antigo Testamento tiña a práctica da caridade, do amor ós pobres e necesitados.

       Pola nosa parte, os que facemos de cativos anunciadores ou comunicadores da palabra de Deus nas eucaristías non podemos renunciar tampouco en modo algún a facérmonos eco do dito polo gran profeta: “Reparte o teu pan co famento e acolle na túa casa os pobres... Viste o espido e non te escondas da túa propia carne. Entón resplandecerá a túa luz coma a alba... Entón chamarás o Señor... e dirache: Aquí estou... Entón a túa luz brillará na escuridade e a túa tebra será coma o mediodía”.

            Pois ben, en eucaristías anteriores viamos como Xesús Cristo, o Fillo de Deus no que Deus Pai se manifesta plenamente ó mundo, dicía de si mesmo: “Eu son a luz do mundo”. Xesús preséntase, polo tanto, a si mesmo como aquel que, coma a luz, ilumina, orienta e ofrece sentido a toda a realidade e a tódalas persoas en tódolos tempos. Á maneira do sol que, desde que a terra é terra, alumou, aluma e alumará a canta criatura nela habite.

            Engadiamos tamén que Paulo na súa carta ós Efesios (5, 8-9) lles dicía que eles son “luz no Señor”, “fillos da luz”. Ó dicir isto, Paulo faise eco evidentemente do Evanxeo de hoxe. “Vós –di Xesús ós seus oíntes- sodes a luz do mundo”. De xeito que non é función só de Xesús. Tamén nós somos, debemos ser, “luz do mundo”. E a luz ten que deixarse ver e sentir, porque se se agacha, interrompe ou suspende polo mesmo a súa función de servir de orientación e de dar enerxía a cantos dela precisan. Todos necesitamos da luz.

            Mais o símil da “luz”, do que se vale Xesús para animar os seus discípulos a reflectir sobre os demais a luz que del reciben, está acompañado por outro que o vén completar ou perfilar: “Vós sodes o sal da terra”. O sal segue a ser aínda hoxe elemento importante para a conservación e degustación de moitos alimentos, mais en tempos de Xesús érao en maior medida. De tal maneira que, como ben saberedes, incluso a actual expresión “salario”, que con razón tanto preocupa ás persoas en idade laboral, provén deste humilde e importante elemento que nos ofrece a natureza: o “sal”.

            Por outra parte, o sal, aínda que non ilumina, conserva e está tamén, coma a luz, ó servizo da vida. Así, pois, como a luz non debería facer desleixo da súa función iluminadora, o mesmo ocorre co sal: se se volve insulso, insípido, deixa entón de salgar determinados alimentos, importantes ou necesarios para sobrevivir, botándose a perder. Por iso o símil do sal pode servirnos para unha maior e mellor comprensión do símil da luz, aplicado por Xesús a el mesmo e a nós: “Eu son a luz do mundo”, “Vós sodes a luz do mundo”. Porque esta luz, que nos vén do sol, non só aluma, senón que tamén quenta, dá calor. Por iso adoitamos, sobre todo no inverno, aproveitar as curtas raxeiras que nos ofrece o vello astro rei para nos quentar.  Por iso na nosa lingua “lume” pode significar tanto “luz” coma “fogo”. Ámbolos dous aluman e quentan.

            Agora ben, postos no difícil e teórico dilema de termos que decidir sobre a maior ou menor importancia que para nós poidan ter a luz ou a calor, parece que Isaías a lo menos semella inclinarse máis ben pola segunda, pola calor. Porque para el, quen dá calor, convértese tamén de feito en luz orientadora. Sabemos ben que non son, en realidade, as frías, descarnadas e abstractas teorías as que son capaces de iluminar e mover o mundo, senón aquelas que levan consigo ou van acompañadas polo calor do compromiso e das boas obras de quen as anuncian ou propoñen.

            Neste senso, paréceme moi sorprendente o feito de que Isaías fai depender efectivamente ser “luz” iluminadora para os demais de ser antes, dito sinxelamente, boas persoas, é dicir, xente que practica a xustiza, a bondade e a misericordia cos demais. Lembrádevos, se non, da primeira Lectura. Isaías coloca en primeiro lugar o “repartir o pan co famento”, o “acoller na casa os pobres”, o “vestir o espido”, para dicir despois, a modo de consecuencia: “Entón resplandecerá a túa luz coma a alba”. E de maneira máis decidida aínda e máis concreta cara ó final da Lectura: “Se apartas do medio de ti o xugo (é dicir, a opresión e o asoballamento)..., se lle quitas ó famento a gana que ti sentes, e fartas a gorxa aflixida, entón a túa luz brillará na escuridade e a túa tebra será coma o mediodía”.

            En consecuencia, se realmente queremos ser “luz” para os demais (como nos pide Xesús), é dicir, persoas que saiban anunciar ós demais a palabra de Deus (ben conscientes polo demais de que Xesús é a PALABRA, básica e fundamental, de Deus), entón temos que ser previamente e ó tempo activos practicantes do amor, da caridade e da bondade. De non sermos así, non chegaremos a ser luz para os demais.

            Isaías indicará incluso que esa luz, que se acende na persoa que practica o ben cos demais, se converterá en certo modo en palabra que interpela a Deus, en palabra á que Deus responde e á que Deus corresponde: “Entón –dinos o mesmo Isaías- clamarás ó Señor e responderache, pediraslle axuda e dirache: Aquí estou”.

            Xa sabemos, polo tanto, cal ha ser a nosa tarefa como cristiáns: sermos sal da terra e luz do mundo, alicerzados non nas nosas posíbeis habilidades persoais de persuasión ou convencemento, senón -tal como nos di Paulo na súa carta ós Corintios- na forza e no “poder do Espírito”, no “poder de Deus”.

            Porque só de Deus, da nosa proximidade a El, pode en último termo provir que sexamos capaces de exercer esa función de sermos luz e sal da terra nun mundo que, aínda sen el mesmo sabelo, precisa de persoas que lle ofrezan luz, calor e salvación.

CREDO

ORACIÓN DOS FIEIS

            Preguémoslle a Deus Pai que verta sobre nós o alento e o poder do seu Espírito para sermos así eficaces anunciadores da boa nova de Xesús, dicindo: Escóitanos, Pai.

TODOS: Escóitanos, Pai.

- Ilumina, Pai, o noso entendemento e o noso corazón para anunciarmos como ti queres a palabra de Xesús a tódolos pobos e persoas.

TODOS: Escóitanos, Pai.

- Convértenos, Pai, en luz do mundo, a semellanza do teu fillo Xesús que é el mesmo a nosa luz.

TODOS: Escóitanos, Pai.

- Axúdanos, Pai, a sabermos ser “sal da terra” para que así se conserve entre nós a bondade e a forza da palabra do teu fillo Xesús para a salvación do mundo.           

TODOS: Escóitanos, Pai.

                        Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo noso Señor. AMÉN.

LECTIO

DOMINGO IV T. O.

(29. I. 2017)

            Como limiar e preparación para a grande ensinanza de Xesús do evanxeo sobre as oito benaventuranzas ou, mellor sería dicir, sobre as “oito felicidades”, as lecturas convídannos xa dalgún modo a elas: “Buscade o Señor –dinos o profeta Sofonías- tódolos pobres do país..., buscade a xustiza, buscade a humildade”. E Paulo vai nesta mesma liña, cando describe así os cristiáns de Corinto na súa: “Entre vós non hai moitos sabios, poderosos ou nobres... Ó contrario, o que hai de parvo no mundo, iso foi escoller Deus para desconcertar os poderosos; o plebeo e mailo desprezado, o que non é, iso foi escoller Deus para anular ó que é”.

            Paulo intentara xa antes anunciarlles a Boa Nova, a “feliz” noticia do Evanxeo, ós “sabios” de Atenas. Pero estes, moi satisfeitos de si mesmos e do seu saber e poder, a pouco de empezar a escoitalo, e sobre todo ó oírlle falar da resurrección dos mortos, despedírono en ton burlón dicíndolle (tal como se nos conta nos Feitos dos Apóstolos: 17, 32): “Ben, home, ben. Diso xa te escoitaremos noutra ocasión”. Dalgunha maneira se pode dicir que foron os “sabios” atenienses os que lle aprenderon a Paulo que os que se senten cheos de si mesmos non poden xa ter sitio en si para a boa ou “feliz” nova do Xesús das “oito felicidades”.

            Si. Non pensemos que Xesús, ese gran misterio de Deus que se agacha no Xesús de Nazaret, quere ou busca a nosa desgraza, a nosa infelicidade. Se fose así, hai tempo que tería desaparecido calquera rastro de cristianismo. Pois foi Deus mesmo quen nos creou, quen nos fixo, precisamente con desexos e anceios infindos de felicidade. Só Deus pode darnos tales desexos e só el pode tamén satisfacelos totalmente. O que pasa é que os camiños que nos levan á felicidade, á unha felicidade fonda e perdurábel, non son os que á primeira vista o parecen ou os que certa propaganda ou determinados intereses políticos ou comerciais nos propoñen.

            Os occidentais, quero dicir, os países tecnoloxicamente máis avanzados, pensamos con frecuencia que a felicidade das xentes dun país concreto está directamente relacionada co seu PIB, co seu “Produto Interior Bruto”. Nisto, como tamén seguramente noutras cousas, estamos equivocados. Xa no ano 1972 o rei de Bután (un pequeno país montañoso entre a India e China) propuxera que o benestar dun país habería que medilo non polo PIB senón polo FIB, é dicir, pola “Felicidade Interior Bruta”. Este FIB apoiaríase sobre catro piares: promoción dun desenvolvemento sostible e igualitario; preservación e promoción dos valores culturais propios; conservación de medio ambiente e, finalmente, estabelecemento dun bo goberno no país. Posibelmente, o rei de Bután levaba razón coa súa proposta. Sabemos, por exemplo, concretamente que algúns dos países máis ricos do mundo, como Suecia, Noruega ou Finlandia, teñen as cotas máis altas de suicidios do mundo. Como adoitamos dicir, máis vale ser que ter. Ou, como escribía o filósofo francés Roger Garaudy, “no sur mórrese por falta de medios, mentres que no norte por falta de fins”.

            Por iso non debería considerarse tampouco absurdo ou pura e simple utopía, aínda que poida ser xulgado “politicamente incorrecto”, o camiño, proclamado por Xesús hai vinte séculos, que nos levaría á felicidade e á verdadeira plenitude humana.

            É verdade que de tantas veces oídas, as oito “felicidades” ou benaventuranzas do chamado “Sermón do monte”, poden xa esvararnos nos oídos ou soarnos –como adoitamos dicir- a música celestial. Pois ben, Xesús fálanos das oito “felicidades” como algo que procede tamén da súa propia experiencia como ser humano entre seres humanos, os homes e as mulleres do seu tempo cos que convivía. As oito felicidades veñen ser así en realidade un espello que reflicte a persoa e o modo de se comportar o propio Xesús e quen queira seguilo consecuentemente na súa vida. Xesús, efectivamente, é “pobre no espírito” (é dicir, pobre de verdade e por propia querenza e decisión), Xesús “chora” (lembrádevos, por exemplo, da escena previa á resurrección do seu amigo Lázaro), Xesús é “sufrido”, Xesús é “famento e sedento de xustiza”, Xesús é “misericordioso”, Xesús é “de corazón limpo”, Xesús “traballa pola paz”, Xesús é, finalmente, “perseguido por causa da xustiza”. Foi xustamente esta última “felicidade”, a de ser “perseguido por causa da xustiza”, o que o levou á morte e, seguidamente, á felicidade plena da resurrección.

            Si, as “oito felicidades” proclamadas por Xesús ante a multitude que o escoitaba no cumio dun monte, veñen ser como o abrente ou a alborada dun novo sol (lembrade o que comentabamos no último domingo sobre Xesús como “luz do mundo”). Un novo sol, que espalla os seus raios de luz sobre o val e a terra para facer xurdir un novo día, unha nova época. Un novo “Reino dos Ceos” (como nos di o apóstolo Mateo), que se fará realidade se todos nós colaboramos á súa chegada, sendo -coma o Mestre- pobres no espírito, sufridos, famentos e sedentos de xustiza, misericordiosos, de corazón limpo, traballadores pola paz e perseguidos por causa da xustiza.

            Non nos deixemos levar pola incredulidade ou pola desesperanza á vista da crúa realidade dos acontecementos que ocorren ó noso arredor ou polo mundo adiante. Xesús chama ditosos, felices, a cantos proceden así, é dicir, ós que están atentos e decididos á levar á práctica a súa ensinanza das “oito felicidades”. Felicidade que empeza xa neste mundo, pero que chegará á súa plenitude no vindeiro, coa resurrección na que cremos e esperamos.

            Porque a palabra de Xesús garante, ós que viven e practican estes xeitos de se comportar, que “serán consolados”, que “herdarán a terra”, que “ficarán fartos” ou se encherán de plenitude, que “serán tratados con misericordia”, que “serán chamados fillos de Deus”, que “verán a Deus”.

            Que máis podemos querer ou pedir?

CREDO

ORACIÓN DOS FIEIS

            Preguémoslle a Deus Pai que nos dea entendemento e adhesión ó espírito e á práctica das benaventuranzas nas nosas vidas, dicindo: Escóitanos, Pai.

Todos: Escóitanos, Pai.

            - Dános, Pai, fe e graza para crer e practicar as benaventuranzas proclamadas polo teu fillo Xesús.

Todos: Escóitanos, Pai.

            - Concédenos, Pai, espírito de pobreza e mais fame e sede de xustiza.

Todos: Escóitanos, Pai.

            - Troca, Pai, o noso corazón nun corazón limpo, pacífico e misericordioso.

Todos: Escóitanos, Pai.

Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo, Fillo teu e irmán noso. AMÉN.

                                                                                          

    Manuel Cabada Castro

LECTIO

DOMINGO III T. O.

(Ano A: 22. I. 2017)

            As lecturas deste domingo fálannos sobre todo de Xesús Cristo como “luz” e como “centro” do seu reino, é dicir, dos que nos chamamos cristiáns e de tódalas persoas de boa vontade; en definitiva, de cantos no seu interior intentan ser fieis á súa conciencia. Xesús mesmo proclamárao xa nalgún momento, tal como se nos conta no Evanxeo de Xoán (8, 12) ó dicir de si mesmo: “Eu son a luz do mundo. Quen me segue non andará ás escuras, senón que terá a luz da vida”.

            O profeta Isaías anunciara tamén esta luz dalgunha maneira, tal como escoitamos na 1ª Lectura, cando falaba de que “o pobo, que camiñaba na escuridade, viu unha gran luz”. No Salmo responsorial, despois da lectura de Isaías, así o acabamos de proclamar pola nosa parte ó dicirmos: “O Señor é a miña luz e salvación”. Nos Evanxeos é moi frecuente, sobre todo no de Lucas, a alusión a Xesús como “luz”: “Visitaranos o sol que nace do alto, para alumar os que viven en tebras e na sombra da morte” (Lc 1, 78-79), “luz para alumar as nacións” (Lc 2, 32), etc.

            Se Xesús é luz, entón é el quen aluma e orienta na escuridade. Sabemos ben que sen luz andamos desnortados e non sabemos cara a onde camiñamos. Por iso de noite quedámonos normalmente na casa ata que volva raiar o sol pola mañá, a non ser que fagamos uso de algo que se parece un chisco ó sol, como a luz eléctrica ou unha boa lanterna. Cando eu era cativo e aínda non había luz eléctrica na miña pequena localidade natal, lémbrome ben do que ocorría cando era de noite. Se algún veciño da aldea nos visitaba entre lusco e fusco e se marchaba entrada xa a noite despois de parolarmos xuntos á calor do lume da lareira, comportábase el así: collía unha acha do lume da lareira e levábaa na man movéndoa alternativamente dun lado para outro. A acha ardente facía as veces de sol pola noite. Dese modo non tropezaba no camiño ata deixar de novo na lareira da súa casa a acha que lle servira de axuda na escuridade.

            Ben sabemos da importancia que ten o sol como fonte de luz, de calor e de vida para todo canto existe nesta terra nosa. Os faros do mar (ese pequenos soles nocturnos) para iso están: para orientar os mareantes e advertilos da presenza de calquera perigo para a embarcación. Agora ben, ser luz é ser tamén centro de atracción e de conxunción. Como as bolboretas se amorean de noite arredor da luz, así a Xesús deberiámolo sentir como foco de atracción e centro das nosas vidas. Por iso non lle gustaba a Paulo, na súa carta ós Corintios, que aqueles que recibiran a gran nova de Xesús deixasen logo de considerar Xesús como o seu verdadeiro e único centro ó diciren uns e outros: “Eu son de Paulo, eu de Apolo, eu de Cefas, etc.”.

            Un verdadeiro cristián, é dicir, un seguidor e amigo de Cristo, terá que ser sempre, máis alá das comprensibles e inevitábeis diferenzas, un construtor de unidade, de amor e de paz (non de divisións) entre cantos son (e sómolo todos) irmáns seus. Porque Cristo, tal como di Paulo, tampouco “está dividido”. El é xustamente quen nos uniu a todos consigo e co Pai, na forza e no poder do Espírito Santo, formando entre todos un mesmo corpo, como tantas veces repite Paulo. Por iso lles pide Paulo ós de Corinto que “se axeiten todos nun mesmo espírito e nun mesmo pensamento”.

            A luz atrae, crea unidade e amizade. Así deberon percibir a Xesús aqueles catro pescadores da ribeira do mar de Galilea (entre eles o noso Santiago), cando decidiron seguir Xesús, que os chamaba e convidaba a seren “pescadores de homes”, deixando barca, redes e pai. E iso que o de ser pescador, de mar ou de río, é cousa que para quen practica ese oficio vén sendo case como unha verdadeira vocación. O famoso Frei Martiño Sarmiento, que no século XVIII foi un gran defensor da cultura e da lingua galega desde a súa cela do mosteiro de Madrid (aínda que nacera nas pontevedresas terras de Cerdedo), dicía nunha das súas cartas: “Vivindo en Asturias no ano 1721 ofrecéuseme a ocasión de sospeitar para que profesión concreta nacera. Quen me crerá? Sospeitei que nacera para ser pescador de cana. Tanto me gustaba ese exercicio o pouco tempo que me dediquei a el”.

            Ben. Na tarefa de pescar faise exercicio de esperanza, de paciencia e de ilusión. Iso non deixa de ser fermoso e atractivo. De tódalas maneiras, os novos apóstolos (Pedro, Andrés, Santiago e Xoán) continuarán a practicar agora, unha vez convertidos en “pescadores de homes”, as mesmas virtudes que dalgún modo xa antes practicaran.

            Agora ben, o importante aquí é decatármonos de que é sempre Xesús quen chama e atrae. Coma o sol. Xesús é, en cuanto luz, o que ilumina e abre así o camiño para a nova vida daqueles pescadores que agora van ser reciclados en apóstolos da Boa Nova. A luz é sempre o primeiro: a que abre novas realidades ós que son iluminados por ela. A luz, é dicir, Xesús é quen leva sempre a iniciativa, quen convida e dá azos.

            Todos nós (e non só os apóstolos) estamos chamados, convidados, ó seguimento de Xesús, é dicir, a anunciarmos a boa nova do amor de Deus a tódolos fillos seus, irmáns nosos, e a traballarmos para que a irmandade entre as persoas non sexa só unha fermosa idea, unha fermosa utopía, senón realidade e vida concreta onde queira que esteamos.

            Deste xeito poderemos ser nós tamén luz nun mundo, o de hoxe, que precisa de persoas que saiban comunicar a grandeza e a alegría que Deus nos trae a todos no seu Fillo Xesús. É o que o papa Francisco nos vén dicir na súa Exhortación “A alegría do evanxeo” con frases coma estas: “Con Xesucristo sempre nace e renace a alegría”. “Un evanxelizador non debería ter permanentemente cara de funeral” e outras frases semellantes. É a mesma alegría da que xa falaba Isaías na primeira Lectura: “Multiplicaches o xúbilo, fixeches grande a ledicia. Alegráronse coa túa presenza, como coa alegría da seitura, o mesmo que saltarán de xúbilo ó repartiren o botín”.

            Sería bo, pois, que seguísemos o consello que dá Paulo na súa carta ós Efesios (5, 8-9): “Antes erades tebras, pero agora sodes luz no Señor. Así que andade como fillos da luz (porque a luz é toda bondade, xustiza e verdade)”.

CREDO

ORACIÓN DOS FIEIS

            Presentémoslle ó noso Pai Deus as nosas oracións, pedíndolle fe para podermos crer no seu fillo Xesús como Luz do mundo e para que saibamos esforzarnos en ser luz para os demais, dicindo: Pedímoscho, Pai.

TODOS: Pedímoscho, Pai.

- Dános, Pai, fe fonda e agradecida no teu Fillo Xesús como luz do mundo.                    

Todos: Pedímoscho, Pai.

- Apréndenos, Pai, a seguirmos os camiños lúcidos da verdade e do ben e a                                 abandonar os vieiros escuros e tebrosos do mal.

Todos: Pedímoscho, Pai.

- Dános, Pai, alegría e entusiasmo cordial no anuncio e práctica do evanxeo, como nolo pide o papa Francisco.

Todos: Pedímoscho, Pai.

Pedímoscho de corazón, Pai, por medio de Xesús Cristo, Fillo teu e irmán noso, en unión co Espírito Santo. TODOS: AMÉN.

                                                                                  

          Manuel Cabada Castro

LECTIO

DOMINGO III T. O.

(Ano A: 22. I. 2017)

            As lecturas deste domingo fálannos sobre todo de Xesús Cristo como “luz” e como “centro” do seu reino, é dicir, dos que nos chamamos cristiáns e de tódalas persoas de boa vontade; en definitiva, de cantos no seu interior intentan ser fieis á súa conciencia. Xesús mesmo proclamárao xa nalgún momento, tal como se nos conta no Evanxeo de Xoán (8, 12) ó dicir de si mesmo: “Eu son a luz do mundo. Quen me segue non andará ás escuras, senón que terá a luz da vida”.

            O profeta Isaías anunciara tamén esta luz dalgunha maneira, tal como escoitamos na 1ª Lectura, cando falaba de que “o pobo, que camiñaba na escuridade, viu unha gran luz”. No Salmo responsorial, despois da lectura de Isaías, así o acabamos de proclamar pola nosa parte ó dicirmos: “O Señor é a miña luz e salvación”. Nos Evanxeos é moi frecuente, sobre todo no de Lucas, a alusión a Xesús como “luz”: “Visitaranos o sol que nace do alto, para alumar os que viven en tebras e na sombra da morte” (Lc 1, 78-79), “luz para alumar as nacións” (Lc 2, 32), etc.

            Se Xesús é luz, entón é el quen aluma e orienta na escuridade. Sabemos ben que sen luz andamos desnortados e non sabemos cara a onde camiñamos. Por iso de noite quedámonos normalmente na casa ata que volva raiar o sol pola mañá, a non ser que fagamos uso de algo que se parece un chisco ó sol, como a luz eléctrica ou unha boa lanterna. Cando eu era cativo e aínda non había luz eléctrica na miña pequena localidade natal, lémbrome ben do que ocorría cando era de noite. Se algún veciño da aldea nos visitaba entre lusco e fusco e se marchaba entrada xa a noite despois de parolarmos xuntos á calor do lume da lareira, comportábase el así: collía unha acha do lume da lareira e levábaa na man movéndoa alternativamente dun lado para outro. A acha ardente facía as veces de sol pola noite. Dese modo non tropezaba no camiño ata deixar de novo na lareira da súa casa a acha que lle servira de axuda na escuridade.

            Ben sabemos da importancia que ten o sol como fonte de luz, de calor e de vida para todo canto existe nesta terra nosa. Os faros do mar (ese pequenos soles nocturnos) para iso están: para orientar os mareantes e advertilos da presenza de calquera perigo para a embarcación. Agora ben, ser luz é ser tamén centro de atracción e de conxunción. Como as bolboretas se amorean de noite arredor da luz, así a Xesús deberiámolo sentir como foco de atracción e centro das nosas vidas. Por iso non lle gustaba a Paulo, na súa carta ós Corintios, que aqueles que recibiran a gran nova de Xesús deixasen logo de considerar Xesús como o seu verdadeiro e único centro ó diciren uns e outros: “Eu son de Paulo, eu de Apolo, eu de Cefas, etc.”.

            Un verdadeiro cristián, é dicir, un seguidor e amigo de Cristo, terá que ser sempre, máis alá das comprensibles e inevitábeis diferenzas, un construtor de unidade, de amor e de paz (non de divisións) entre cantos son (e sómolo todos) irmáns seus. Porque Cristo, tal como di Paulo, tampouco “está dividido”. El é xustamente quen nos uniu a todos consigo e co Pai, na forza e no poder do Espírito Santo, formando entre todos un mesmo corpo, como tantas veces repite Paulo. Por iso lles pide Paulo ós de Corinto que “se axeiten todos nun mesmo espírito e nun mesmo pensamento”.

            A luz atrae, crea unidade e amizade. Así deberon percibir a Xesús aqueles catro pescadores da ribeira do mar de Galilea (entre eles o noso Santiago), cando decidiron seguir Xesús, que os chamaba e convidaba a seren “pescadores de homes”, deixando barca, redes e pai. E iso que o de ser pescador, de mar ou de río, é cousa que para quen practica ese oficio vén sendo case como unha verdadeira vocación. O famoso Frei Martiño Sarmiento, que no século XVIII foi un gran defensor da cultura e da lingua galega desde a súa cela do mosteiro de Madrid (aínda que nacera nas pontevedresas terras de Cerdedo), dicía nunha das súas cartas: “Vivindo en Asturias no ano 1721 ofrecéuseme a ocasión de sospeitar para que profesión concreta nacera. Quen me crerá? Sospeitei que nacera para ser pescador de cana. Tanto me gustaba ese exercicio o pouco tempo que me dediquei a el”.

            Ben. Na tarefa de pescar faise exercicio de esperanza, de paciencia e de ilusión. Iso non deixa de ser fermoso e atractivo. De tódalas maneiras, os novos apóstolos (Pedro, Andrés, Santiago e Xoán) continuarán a practicar agora, unha vez convertidos en “pescadores de homes”, as mesmas virtudes que dalgún modo xa antes practicaran.

            Agora ben, o importante aquí é decatármonos de que é sempre Xesús quen chama e atrae. Coma o sol. Xesús é, en cuanto luz, o que ilumina e abre así o camiño para a nova vida daqueles pescadores que agora van ser reciclados en apóstolos da Boa Nova. A luz é sempre o primeiro: a que abre novas realidades ós que son iluminados por ela. A luz, é dicir, Xesús é quen leva sempre a iniciativa, quen convida e dá azos.

            Todos nós (e non só os apóstolos) estamos chamados, convidados, ó seguimento de Xesús, é dicir, a anunciarmos a boa nova do amor de Deus a tódolos fillos seus, irmáns nosos, e a traballarmos para que a irmandade entre as persoas non sexa só unha fermosa idea, unha fermosa utopía, senón realidade e vida concreta onde queira que esteamos.

            Deste xeito poderemos ser nós tamén luz nun mundo, o de hoxe, que precisa de persoas que saiban comunicar a grandeza e a alegría que Deus nos trae a todos no seu Fillo Xesús. É o que o papa Francisco nos vén dicir na súa Exhortación “A alegría do evanxeo” con frases coma estas: “Con Xesucristo sempre nace e renace a alegría”. “Un evanxelizador non debería ter permanentemente cara de funeral” e outras frases semellantes. É a mesma alegría da que xa falaba Isaías na primeira Lectura: “Multiplicaches o xúbilo, fixeches grande a ledicia. Alegráronse coa túa presenza, como coa alegría da seitura, o mesmo que saltarán de xúbilo ó repartiren o botín”.

            Sería bo, pois, que seguísemos o consello que dá Paulo na súa carta ós Efesios (5, 8-9): “Antes erades tebras, pero agora sodes luz no Señor. Así que andade como fillos da luz (porque a luz é toda bondade, xustiza e verdade)”.

CREDO

ORACIÓN DOS FIEIS

            Presentémoslle ó noso Pai Deus as nosas oracións, pedíndolle fe para podermos crer no seu fillo Xesús como Luz do mundo e para que saibamos esforzarnos en ser luz para os demais, dicindo: Pedímoscho, Pai.

TODOS: Pedímoscho, Pai.

- Dános, Pai, fe fonda e agradecida no teu Fillo Xesús como luz do mundo.                    

Todos: Pedímoscho, Pai.

- Apréndenos, Pai, a seguirmos os camiños lúcidos da verdade e do ben e a                                 abandonar os vieiros escuros e tebrosos do mal.

Todos: Pedímoscho, Pai.

- Dános, Pai, alegría e entusiasmo cordial no anuncio e práctica do evanxeo, como nolo pide o papa Francisco.

Todos: Pedímoscho, Pai.

Pedímoscho de corazón, Pai, por medio de Xesús Cristo, Fillo teu e irmán noso, en unión co Espírito Santo. TODOS: AMÉN.

                                                                                  

          Manuel Cabada Castro

Calendario litúrxico 2016-2017

LECTIO

Domingo II T. O.

(Ano A: 15. I. 2017)

            Seguen a resoar no evanxeo de hoxe temas temas e experiencias de lecturas de días anteriores, do tempo de Nadal.

            Así, despois da Segunda Lectura, dise ou cántase: “Aleluia, aleluia. A Palabra fíxose carne e habitou entre nós; a cantos a recibiron deulles o poder de seren fillos de Deus. Aleluia”.  De novo a gran nova de que se “recibimos” a Palabra de Deus “feita carne”, somos por esa recepción, por esa fe na Encarnación de Deus, nada máis e nada menos que “fillos de Deus”. Con todo o que iso leva consigo: dignidade “divina” de cada un de nós e de tódalas persoas e mais destino de tódolos seres humanos a un vivir,  máis alá da nosa morte individual, en familiaridade eterna con Deus e con toda a humanidade glorificada. Conforme a esa nosa dignidade de sermos “fillos de Deus” e pertencentes polo tanto á familia de Deus como inmerecido don de Deus mesmo.

            Volve tamén Xoán Bautista a estar connosco no Evanxeo, dando testemuño dese Xesús misterioso que, en compaña de pecadores e xentes sinxelas e abertas á misericordia e ó perdón, se achegan a seren bautizadas por Xoán. O testemuño de Xoán acerca de Xesús segue a ser importante para nós e para o noso tempo. Xoán, con ser el grande (“o meirande dos nados de muller”, tal como dicía del o mesmo Xesús), dá testemuño da superior grandeza de Xesús cando Xoán nos di sobre o fillo de Xosé e de María: “Detrás miña vén un home que pasa diante miña, pois existía primeiro ca min”.

            A grandeza do “home” Xesús é para Xoán moito maior do que se podería pensar, pois o propio Xesús preséntase no Xordán coma un pecador máis que vén para ser bautizado e congraciado con Deus por medio do Bautista. Por iso Xoán proclama de maneira solemne: “Eu vino e dou testemuño de que este é o Fillo de Deus”. Non un fillo máis de Deus, como podemos ser e somos de feito todos nós en canto fillos tamén de Deus pola súa graza. Non. Xesús é proclamado por Xoán como “o Fillo”, o Fillo único do Pai Deus, igual có Pai en eternidade, en poder ou en bondade.

            Mais Xoán experimenta, ve e proclama tamén o “home” Xesús como asociado non só co Pai (en canto “Fillo” del), senón tamén co “Espírito”, co “Espírito Santo”, esa segunda persoa da Santísima Trindade coa que sería ben bo que falásemos de xeito familiar e frecuente nas nosas oracións. Pois o Espírito Santo –se é que podemos expresarnos deste modo- vén ser algo así como o corazón mesmo dese noso Deus trinitario, que é Pai, Fillo e Espírito.

            Xoán dános claro testemuño desta asociación, desta unión de Xesús non só co Pai, senón tamén co Espírito Santo: “Eu vin o Espírito –dinos o Bautista- baixar do ceo como unha pomba e pousar enriba del”.

            Dáse aquí tamén outra asociación máis e moi importante para nós, aínda que poida quedar un pouco agachada no relato do evanxeo. Na escena que aparece directamente ante nós, o Pai, o Fillo e o Espírito amósanse conxuntamente, en unión, en comuñón. Mais cómpre non esquecer que Xesús está en compaña doutros, as demais persoas que escoitan a Xoán e desexan ser bautizados por el. Xesús aparece como “un de tantos”. Tal como o proclamaba Paulo, na carta ós Filipenses, cando lles dicía ós destinatarios da súa carta que “Xesús se despoxou do seu rango e tomou a condición de escravo, pasando por un de tantos”. Resulta, pois, deste xeito que a Santísima Trindade en pleno, o Deus trino e un, o Deus Pai, Fillo e Espírito, está unido a todos nós, a toda a humanidade, grazas á humanidade de Xesús.

            E podemos aínda engadir algo máis. Resulta tamén que o Deus único, que é Pai, Fillo e Espírito, aparece aquí unido, asociado, con toda a creación, simbolizada e presente nas augas do Xordán, onde se mergulla Xesús polo bautismo de inmersión que practicaba Xoán.

            Este Xoán, o Bautista, ten aínda unha indicación máis, e preciosa, sobre quen é Xesús. De si mesmo dicía o Bautista que el bautizaba “con auga”, mergullando os que se achegaban a el na auga do Xordán. “Eu bautizo con auga”, dinos Xoán. Pero dirá, en cambio, sobre Xesús: “El é o que bautiza con Espírito Santo”.

            O que quere dicir: Xesús é quen nos “mergulla” no “Espírito Santo”, é dicir, no Deus como bondade, tenrura e forza que o pode todo e que está máis alá de calquera rito formal concreto. De modo que estamos así, grazas a Xesús, verdadeiramente “mergullados” en Deus, que é a nosa casa, a nosa felicidade, o noso poder. Ceibes polo tanto de calquera medo, anguria ou poder que nos poida ameazar.

            Unha vez máis, teremos que agradecer na nosa Eucaristía (que significa “acción de grazas”) ó noso Deus a súa grandeza e a súa bondade: El está sempre connosco, en Xesús, El é o “Emmanuel”, o “Deus connosco”.

            Vivamos, pois, e axudémonos uns a outros a vivir conforme a esta realidade misteriosa na que cremos: a de sermos fillos dun mesmo Pai, irmáns entre todos e en íntima unión co Espírito Santo, no que todos por graza de Deus estamos mergullados.

            Para rematar. Non podemos deixar de facer alusión á “Xornada Mundial das Migracións”, da que hoxe fai lembranza a Igrexa en todo o mundo. As migracións, os inmigrantes ou emigrantes dun país a outro, dunha cultura ou lingua a outras diferentes son feitos que están aí diante de nós. A situación política e social de Galicia desde o comezo da época moderna fixo da nosa terra durante séculos un país de emigrantes. Incluso agora, dada a persistente e difícil situación económica, volve de novo entre nós a emigración. Como cristiáns temos que estar atentos a estas situacións. Ós que veñen onda nós e é ós que teñen que irse. Debemos acompañalos coa clara conciencia de que son irmáns nosos debido á nosa común irmandade con Xesús, Fillo de Deus. Todos eles teñen unha dignidade que nós non lles podemos arrebatar en modo algún. Temos que facer que os seus dereitos humanos, culturais, sociais ou económicos sexan respectados, porque a súa dignidade vén de Deus, non de nós. E se Deus quere e respecta esa dignidade súa, non podemos nós comportarnos doutra maneira. Ben atentos así a aquilo que se nos conta nos Feitos dos Apóstolos sobre a sorpresa do apóstolo Pedro ó se decatar de que, tal como alí se nos di, “Deus non fai distinción de persoas, senón que acepta a quen lle é fiel e practica a xustiza, sexa da nación que sexa”.

CREDO        

ORACIÓN DOS FIEIS

            Deus Pai de todos, presentámosche as nosas oracións, por medio de Xesús, irmán noso, en unión co Espírito Santo que nos convida a presentarchas, dicindo: Escóitanos, Pai.

Todos: Escóitanos, Pai.

-          Fortalece a nosa fe en Ti, Pai, no teu Fillo Xesús, e no Espírito Santo.

TODOS: Escóitanos, Pai.

-          Fai que todos nos sintamos unidos coa creación enteira e a saibamos respectar e amar.

TODOS: Escóitanos, Pai.

-          Dános un corazón aberto e misericordioso cos inmigrantes, aprendendo a velos como irmáns nosos e fillos teus.

TODOS: Escóitanos, Pai.

Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo Noso Señor. AMÉN.

                                                                            

      Manuel Cabada Castro