Reflexión

      A imaxe de Xob da primeira lectura atráenos, sobre todo, porque en maior ou menor medida, todos nos vemos retratados /as nela. Xob perdeuno todo: fillos, posesións, saúde.... un tras doutro derrubáronse todos os seus puntos de apoio, e parece que xa non lle quedan razóns para seguir confiando. A nós, en demasiadas ocasións, tamén nos pasa, un día ou outro, o mesmo. Ben sexa porque nos asaltan a dor ou a enfermidade, porque nos fallan as persoas que considerabamos amigas, porque os problemas nos agonían... o caso é que o desalento chama á nosa porta e instálase dentro de nós, facendo que nos pechemos sobre nós mesmos. Parécenos entón que Deus se esqueceu de nós, que marchou, e ata ás veces mesmo nos preguntamos se existe.

     A resposta relixiosa ao problema do mal, ao que todos nós somos moi sensibles, inflúe moi directamente na imaxe que nos formamos de Deus, por iso convén purificar algunhas concepcións totalmente erróneas. Velaquí algunhas:

- o mal é un castigo: Xesús intervén para curar, non para converter a un en coxo ou cego. Deus non castiga.

- o mal é un aloumiño de Deus; porque El proba a quen ama: no evanxeo non atopamos nin rastro de semellantes aloumiños.... O que fai Deus é darnos a súa forza nas probas, El nunca nos proba coa dor e o sufrimento.

- Deus quíxoo así: certamente, Deus Pai - Nai non quere o sufrimento.

- hai que ter paciencia e resignación: Deus chámanos a traballar para eliminar o sufrimento; non quere persoas resignadas pasivamente.

- Deus permíteo: Deus puxo o mundo nas nosas mans e nós somos responsables del. Non lle botemos a El a culpa dos nosos erros. El toma partido polas persoas que sofren e por aquelas que tentan aliviar o seu sufrimento.(Mt. 25, 31ss)

Fronte destas concepcións erróneas, a pasaxe do evanxeo de Marcos que vimos de proclamar, coma outras moitas, achéganos á realidade verdadeira: Xesús é liberador:

- a sogra de Pedro queda libre da súa enfermidade

- moitos outros enfermos quedan libres das súas doenzas

- moitos endemoñados quedan libres da súa escravitude- moitas persoas reciben a Boa Nova e quedan libres de toda mala noticia

            E nós?: Certamente cando estamos ben é moi doado dicirlle á xente que sofre unhas palabras ou frases de consolo, moitas veces rutineiras, frías e indiferentes, do tipo: tranquilízate, ten paciencia, cálmate, non sufras.... Así, aos amigos de Xob, que non comprendían a súa dor, resultáballes fácil xulgalo e acusalo de pecador, pois segundo a mentalidade daquela, as desgrazas viñan porque se cometía algún pecado.

            Quen viviu na súa propia carne o suplicio da soidade, do sufrimento, do desánimo.... e experimentou os aloumiños de Deus, poñéndoo de novo en pé de vida, xa non pode calar. Iso foi o que lle pasou a Paulo, por iso afirma: “Ai de min se non anuncio o Evanxeo!”. Quen recibiu esta graza ten que gritalo, e ese grito é crible, porque vén de alguén que pasou antes pola proba do lume.

            Neste domingo no que celebramos a Campaña de Mans Unidas contra a fame, o berro de Xob é o berro de tantos irmáns e irmás nosos que, mergullados na pobreza e na miseria, viven sen esperanza. Ese grito é escoitado por Deus, que nos urxe a non facer oídos xordos, senón a tomar partido, pois hoxe nós somos os seus instrumentos para a liberación e a promoción. E diante deste problema cómpre que nós tomemos a iniciativa, saíndo dos nosos egoísmos e particularismos, das fronteiras artificiais que nós temos construído no mundo co que o Señor nos agasallou. Somos loitadores, non sufridores. Non o esquezamos. Haberá suficiente amor no mundo para redimir o sufrimento e a miseria?