Ando polo meu camiño, pasaxeiro,
e ás veces creo que vou sen compañía,
ata que sinto o paso que me guía,
ao compás do meu andar, de outro viaxeiro.
Non o vexo, pero está.
Se vou lixeiro, El apresura o paso;
diríase que quere ir ao meu lado todo o día,
invisible e seguro o compañeiro.
Ao chegar a terreo solitario,
El préstame valor para que siga,
e se descanso, onda min repousa.
E cando hai que subir ao monte (Calvario chámalle El),
sinto na súa man amiga,
que me axuda, unha chaga dolorosa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario