Reflexión

Un mundo onde a loita contra a tentación de esmagar e oprimir ao outro é tan grande, necesita de referentes que o fagan ter sempre presente que as persoas somos o centro de todo, o máis importante, a razón e o porqué de todo canto se fai e supón avance e mellora para todos. Tendo isto claro, a realidade vai por un camiño moi distinto. Nunca tanto coma hoxe as desigualdades entre uns e outros foron tan grandes; as diferenzas entre os que teñen moito e os que día a día van perdendo o pouco que teñen son cada vez maiores. Ocórrenos a nós como ocorría no tempo no que se escribiu o libro de Eclesiástico, que lemos como primeira lectura. Diante da indiferenza e o desprezo das persoas, relegadas a segundos, terceiros e cuartos postos no canto dos cartos, as ganancias e as estatísticas favorables, necesitamos para vencer esta actitude morna e tremendamente inhumana, voces que nos esperten do sono que nos fai pasivos e xustificadores de canto pasa. Necesitamos persoas e testemuños que non deixen que adormezan as nosas conciencias e nos convertan en simples robots que aceptan pasivamente o que os que mandan deciden sobre nós, como se foramos ovellas dun rabaño que eles guían e enganan segundo os seus intereses. Fronte de tantos lobos que buscan abusar de nós, necesitamos sentirnos firmes e asentados na forza que recibimos da Palabra de Deus, para clamar e actuar contra os que non prefiren ás persoas, e dentro destas, aos pobres, como compañeiros de viaxe á hora de construír un mundo no que non gañen sempre os mesmos, e os perdedores sexan reducidos a cousas, como se a súa dignidade non valera para nada. Se non nos apuramos, acabará pasando o tempo, quedaremos atrás, e cando queiramos reaccionar, xa será tarde. O Papa Francisco vén insistindo, unha e outra vez, que temos que saír dos pazos das comodidades, para ir facendo barullo. O barullo de quen sabe que as cousas poden ser doutro xeito. Pero para iso é necesario perder os medos e unirnos a cantos, coa mesma esperanza e ilusión, non se conforman nin se resignan, senón que se rebelan contra todo canto supón ver ás persoas oprimidas, enganadas ou estafadas. Do mesmo xeito que o Señor encara aos malvados, que tamén nós saibamos unir forzas para plantarlles cara.

 Este esforzo será o que anime e vaia dando sentido á nosa vida. Porque, se non fose así, teriamos que preguntarnos que pintamos aquí? Para que estamos? Que sentido ten calar e aguantar? Deus non nos quere resignados nin calados, senón activos e denunciando as inxustizas que os que mandan e, pensan que saben, van cometendo contra de nós e dos máis débiles. Como crentes e seguidores de Xesús non podemos nin debemos permitilo. Non é tempo de calar nin de aguantar acatamentos e privilexios de quen sendo igual a cada un/ha de nós, coida que pode pisarnos e esmagarnos se non facemos o que quere e manda. É tempo de rebelarse, para que ao chegar á meta, poidamos pasala coa alegría de ter loitado e traballado polo triunfo. Tal e como nos di Paulo que a el lle espera. Do mesmo xeito, tamén a nós nos agarda a meta do encontro con Deus. Presentarémonos coa vida chea de resignación e as mans baleiras?

Non nos creamos, entón, nin perfectos nin mellores cós demais, e esforcémonos por ir buscando canto nos une, achega e esperanza, para así ir construíndo espazos de encontro dos que saen as forzas para loitar contra da inxustiza e evitar que os de sempre, os que din, mandan, dirixen e impoñen, sexan os que acaben saíndo coa súa. Non fagamos coma o fariseo que se cría xusto e mellor cos demais, e desprezando a quen tiña a seu lado, quería dar leccións de bonhomía. Fagamos da nosa vida, como nos invita Xesús, espazos de colaboración, encontro, respecto para os outros e sinxeleza. Porque dos sinxelos e misericordiosos é o Reinado que nos deixou Xesús.