Reflexión

A nosa voz ten que ser a voz de Deus. Mellor, debera ser a voz de Deus. Si, porque a través do que nós imos dicindo, se verdadeiramente tomamos en serio o ser crentes, tería que ir aparecendo no xeito de dicir, facer e desenvolver as nosas relacións duns cos outros, o que son os valores e as actitudes que van emanando da historia de amor que Deus, desde o comezo, quixo vivir connosco: a historia da salvación. Unha salvación que non se xoga nin nas nubes nin no ceo, senón no día a día no que nos imos atopando coas nosas ilusións, as esperanzas, os fracasos ou as tristuras. No día a día no que nos imos atopando con outras persoas –irmás– que viven situacións parellas ás nosas, e que tamén agradecen que nos paremos, as escoitemos, ou lles botemos unha man. Porque a través desta relación de reciprocidade é como podemos ir escoitando a voz do Deus que nos fala, nos urxe ao amor, e nos chama a desenvolver no noso andar cotián actitudes e comportamentos que alenten e fagan agromar e medrar a esperanza. Non unha esperanza palabra, recurso ou tópico, senón unha esperanza que fai que diante dos problemas e dificultades non nos veñamos abaixo; que nas situacións difíciles saibamos buscar axuda e afrontalas; que ante momentos nos que parece que non hai máis saída que o fracaso e a desesperación lle prestemos atención á voz de Deus que nos segue a falar desde a confianza e o realismo de que ás situacións hai que facerlle fronte sen medo, e non escapar delas. Coma o pobo de Israel, tamén nós necesitamos abrirnos a El e dicirlle con convicción profunda: “cando te invoquei, escoitáchesme”. Pero non podemos escoitalo se pechamos ollos e oídos ao que pasa ao noso redor. Descubramos a Deus no medio de problemas e dificultades, e unámonos na tarefa de loitar por superalos.

En Cristo é onde atopamos con toda a súa claridade esta confianza a modo de reciprocidade: de Deus para connosco, e de nós para con Deus. Nel reconstruímos canto a nosa preguiza, o noso egoísmo, o desencanto que tantas veces aflora na vida foi levándonos á tristura, o aburrimento, o desinterese por todo o que supoña esforzo e loita. Cristo non é un personaxe mitolóxico, tampouco un heroe de conto. Non. É un dos nosos, é coma nós. Asumiu a nosa condición humana e sufriu os problemas, as dores, -tamén as alegrías- dos que estaban ao seu redor. Pero non quedou aí, senón que nos tendeu unha ponte, pola que nos invita a pasar, para que a reconciliación, a misericordia, o perdón e o encontro sexan actitudes que poñamos en práctica e nos reencontren con quen nos tiñamos afastado. O seu amor aprémanos, a súa liberdade é a nosa, desde a súa luz vánsenos abrindo tamén a nós camiños de luz. Por iso non é o noso quedar na tristura, nin na dor nin tampouco converter o engano, a corrupción, a inxustiza, o asoballo... en luz. Non, todo isto nunca pode ser luz nin saír de Cristo. E se nós queremos ser os seus seguidores, xa sabemos por onde temos que camiñar: non cara á tebra, senón cara á luz. E só nel a podemos atopar. Aprendamos a acollela.

  

E só a acolleremos se adoptamos o mesmo rumbo ca El. O pedide e recibiredes, fainos caer na conta de que a oración non é un sen sentido; tampouco unha perda de tempo, senón unha profunda experiencia de confianza, encontro e diálogo, sempre desde a vida, desde o que nos pasa, con aquel que é a razón da nosa esperanza. Non tentemos buscar a solución concreta aos nosos problemas, coma se Deus fose tan inxusto para amañar os meus e desatender os dos demais. Non. Busquemos atopar nel a forza desde a que abordar as situacións, non sempre doadas, que a vida vai pondo no noso camiño; e desde a nosa liberdade, sabendo que El é o caxato no que poder apoiarnos, avanzar para dar resposta, solución e tamén sentido á nosa realidade. Desde esta confianza temos que entender o pedide e darásevos ao que se refire Xesús.