Comentario

A resurrección de Cristo é a festa por excelencia da vida cristiá. Sen este acontecemento, non se entendería a vida da Igrexa e o sentido do noso ser cristián. Como di San Paulo, se Cristo non tivese resucitado, va sería a nosa fe! ". O encontro co resucitado marca a nosa forma de vivir e estar no mundo, dun xeito transcendido.

A fe alumea nas tebras

O evanxeo de San Xoán relátanos como María Magdalena sae ao amañecer, cando aínda é de noite, cara ao sepulcro. O seu xesto é simbólico dunha fe que, aínda ás escuras, alenta esperanza. María Magdalena xa viviu unha experiencia de resurrección íntima cando se encontrou con Xesús e el a rescatou das escravitudes da súa vida anterior. No seu corazón alberga unha última esperanza e unha certeza: o seu Mestre non pode morrer definitivamente. De aquí que, apresurada, se achegue ao sepulcro ao romper a alba.

Ante o sepulcro baleiro, xermolan sentimentos diversos: alarma, sorpresa, desolación... Onde está o Mestre? Pouco a pouco, a esperanza vai crecendo no seu interior, e María vai correndo a comunicalo aos discípulos. En especial, diríxese a Pedro, pois recoñece o seu liderado no grupo e busca nel confirmación deste feito perturbador.

A autoridade confirma a fe

Pedro e Xoán, o discípulo amado do Señor, corren ao sepulcro. Xoán, que corre máis a presa, tamén recoñece a autoridade de Pedro e, contendo a súa natural curiosidade e impaciencia, non entra no sepulcro e agarda a que el chegue. Entón, ven que realmente o sudario está no chan e a tumba baleira. Xesús non está alí. Para o xudeu, un sepulcro baleiro significa algo máis que simple ausencia; é un anticipo e unha primeira proba da resurrección.

Xoán, narrador do evanxeo, cóntanos que entrou, viu e creu. É entón cando comprenden as Sagradas Escrituras e moitas palabras e alusións de Xesús á súa morte e resurrección.

Nesta pasaxe, Pedro representa o Papado, a tradición e o Maxisterio da Igrexa. Xoán é o teólogo, cunha viva experiencia de Deus, pero que espera, humilde, a confirmación da autoridade. Dalgún xeito, esta lectura fainos pensar que os cristiáns non podemos ir inventando teoloxías particulares, ou facendo lecturas un tanto subxectivas das escrituras. É importante apegarnos aos feitos e á tradición e ensinanzas da Igrexa, que están fundamentadas solidamente nestes primeiros testemuños, próximos a Xesús. Moitas persoas utilizan a Biblia para extraer teorías subxectivas e orixinais, quizais un pouco lixeiramente. Non esquezamos que estamos a falar dunha experiencia que nos supera e que vai máis alá das nosas elucubracións. Este episodio evanxélico móstranos a importancia da comuñón e de recoñecer unhas verdades inmutables que os cristiáns coherentes non podemos cuestionar, como o feito da resurrección.

Nós, os cristiáns de hoxe, non somos testemuñas oculares de primeira man; non vivimos a experiencia dos primeiros apóstolos nin escoitamos o seu testemuño, como os cristiáns das primeiras comunidades. Pero si herdamos esa vivencia e recibimos o mesmo don ca eles: a graza, o don sobrenatural da fe. San Paulo tampouco foi unha testemuña directa da resurrección e non coñeceu a Xesús do mesmo xeito que os Doce discípulos, pero a súa vivencia foi extraordinariamente fonda e sincera. Canto fixo, e que lonxe chegou, movido pola fe!

Hoxe, participar da eucaristía fainos testemuñas da morte e resurrección de Xesús. Comungando, Xesús faise presente entre nós e dentro do noso ser. Rompe as barreiras entre o pasado e o porvir, e entre o ti e o eu. O Resucitado está presente onte, hoxe e sempre; abraza todos os tempos e todos os lugares. Así o di San Paulo: "vivo eu, pero non son eu, é Cristo quen vive en min". Cada vez que acudimos a misa estamos a asistir ao acontecemento pascual e recibimos o Espírito Santo que alentou os apóstolos.

As mulleres, as primeiras

Non deixa de ser significativo que, nunha cultura que marxinaba as mulleres e as relegaba a unha posición socialmente inferior, a figura da muller apareza en primeiro lugar nun feito tan fundamental da nosa fe.

Xesús aparécese, antes que a ninguén, ás mulleres. Elas foron as únicas que non o abandonaron na súa paixón. Con Xoán, estiveron ao pé da cruz. Agora, son elas as primeiras en recibir a gran noticia da súa resurrección. Isto ten enormes consecuencias de tipo pastoral, social e cultural. A muller ten unha sensibilidade espiritual moi profunda para captar situacións importantes. As mulleres convértense en apóstolas dos apóstolos. A súa actitude e a súa valentía son un referente para as mulleres cristiás de hoxe.

Comunicar a maior das noticias

Hoxe, domingo de Pascua, celebramos que recibimos a maior das noticias. Fronte a un mundo convulso e desconcertado, onde os medios de comunicación se nutren de desgrazas e catástrofes, a noticia pascual hanos de encher de gozo e alegría. Temos suficientes motivos para ser felices e non nos afundir polo desánimo nin a indiferenza. Os cristiáns non podemos rendernos ante a avalancha de malas noticias. Temos de ser comunicadores da alegría do resucitado. Como cirios pascuais, habemos de esparexer luz e alegría no mundo. A alegría é unha calidade esencial e constitutiva do cristián. Fálanos da forza do amor, que vence a morte e todas as tribulacións. Nada nin ninguén nos pode arrebatar esta alegría. Cristo vive, hoxe e para sempre, en nós.