ORACIÓN DA COMUNIDADE

                Porque queremos prepararnos para o tempo de vida e novidade que nos trae a pascua, comezamos a coresma poñéndonos nas túas mans e dicindo xuntos:

QUE A CORESMA SEXA TEMPO DE RENOVACIÓN

●        Na Igrexa estamos chamados a construír espazos vivos, renovadores e cheos de esperanza, que fagan do noso testemuño presenza do Evanxeo. Para que aproveitemos este tempo de coresma para revisar actitudes e converternos de canto nos impide ser unha Igrexa crible, dos pobres e cos pobres, Oremos.

QUE A CORESMA SEXA TEMPO DE RENOVACIÓN

●        Nas nosas comunidades, moitas veces, vivimos as celebracións como costume e rutina, esquecendo que nelas somos invitados a experimentar a graza da túa presenza e a ledicia de construír un proxecto que sexa para os veciños referencia auténtica de que a fe afástanos da mediocridade. Porque queremos que a Coresma nos axude a cambiar, Oremos.

QUE A CORESMA SEXA TEMPO DE RENOVACIÓN

●        En nós non agroma sempre a conciencia de que o Reino xa está aquí, e que ser construtores del esíxenos palabras, actitudes e comportamentos que beban da fonte do Evanxeo. Para que os enfermos atopen compaña, os tristes consolo, os desesperanzados esperanza, e todos, corazón en busca de verdade e comprensión, Oremos.

QUE A CORESMA SEXA TEMPO DE RENOVACIÓN

Señor, na calor desta comunidade que sabe poñer corazón ás súas palabras, unimos a nosa oración para que o arco da vella de múltiples cores, nos axude a entender que ter fe é acoller sen exclusións e non deixarnos levar do desacougo. P.X.N.S. Amén.

Reflexión

Os que fomos bautizados,

os que escoitamos a voz do Espírito,

os que descubrimos que somos fillos

os que acollemos a revelación do Deus vivo,...

penetremos no deserto sen medo

e camiñemos a paso lixeiro.

Coresma é ese tempo que vai e vén,

tempo para vivilo en camiño,

sen instalarse, sen retelo, sen lamento,

coa esperanza sempre a flor de pel

e a mirada fixa noutro tempo,

a Pascua, que é definitivo.

Entremos na Coresma convencidos,

listos para o combate, lixeiros de equipaxe,

coa mente despexada,

co corazón cheo de tenrura e misericordia,

con calzado axeitado

e moita paciencia con nós mesmos.

Deixémonos arrolar pola brisa do Espírito,

poñamos o noso corazón en sintonía

cos latexos de Deus e co berro dos aflixidos,

bebamos nos mananciais da vida

e non nos deixemos enganar polos espellismos do deserto.

Baixemos do monte aos camiños da vida,

baixemos sen medo e cheos de misterio.

Non profanemos os templos vivos,

busquemos de noite, coma Nicodemo

e, coma aqueles gregos,

preguntémoslles a discípulos e amigos por Xesucristo e o seu Reino

e como sementarse no campo do mundo para xermolar ao seu xeito.

Vivamos a Coresma ben espertos,

camiñando en comunidade,

con fe, esperanza e amor,

fixos os ollos en Xesús.

Deámonos esa oportunidade!