A resurrección de Xesús é a maior e mellor de tódalas
pegadas que El foi deixando tras de si. Nela invítanos a caer na conta que
falar de resurrección é establecer no noso camiño unha meta, a orientación e o
rumbo que queremos dar a nosa vida. Non é, polo tanto, nin algo máxico nin
tampouco unha lenda ou un conto, como algúns ás veces din, senón un verdadeiro
e grandioso xesto de amor que fai que a nosa vida cobre pleno e total sentido.
Os camiños e as metas son fundamentais, porque van facendo que a vida se vaia
desenvolvendo non ás toas, senón con pleno sentido.
Os crentes en Xesús de Nazaré sabemos que a vida, por
difícil e moitas veces, na súa aparencia chea de fracaso, paga a pena vivila e
comprometerse desde ela para facerlla máis doada aos demais. Que non todo son
éxitos e acertos, tamén Xesús resucita nas incomprensións, nas tristuras, nos
enganos nos que podemos caer. É máis, nesas situacións de aparente fracaso e
frustración, é onde a resurrección se fai real e concreta; nela ábresenos unha
treboada de esperanza que somos invitados a acoller para camiñar tras dela.
E esta invitación abríusenos na noite de pascua. Se
lembramos, no pregón eramos invitados a manifestar que Xesús resucitara, que o
pasado non vai volver, que hai que deixalo atrás, que agora xurde o novo, e non
podemos deixalo pasar por diante nosa como se fose un costume ou unha rutina.
Resucitou, si!, e con El sabemos que tamén nós iremos resucitando.
Pero o comezo desa resurrección xa está no aquí: o aquí que
nos fai mellores persoas, o aquí que non nos deixa caer no pesimismo, o aquí
que nos chama a non vivir a fe nin como costume nin como unha tradición, senón
como unha experiencia viva e nova, que vai callando en nós, e nos ofrece un
forno cheo de pan quente convertido en actitudes que buscan xustiza, que non
calan diante da maldade, que non se volven indiferentes diante dos demais, que
non volven a cara diante dos poderosos que oprimen, mandan e manipulan. Si, a
resurrección xa comezou para cada un/a de nós, subamos ao carro e fagamos da
nosa vida algo distinto.
• E que mellor signo que a reunión da comunidade no domingo
para expresalo e vivilo. Coma os de Emaús, tamén nós hoxe somos invitados a
recoñecelo neste pan que imos partir e compartir. Un pan que quere ser forza e
alimento contra toda desesperanza, individualismo e calquera outra actitude
derrotista. Nisto consiste afirmar que cremos que a morte non é o final do
camiño. Ela, inda que aparentemente o poida parecer, non manda; é a vida á que
se nos abre e á que se nos invita. Acollámola e rebelémonos di ante da
indiferenza e a rutina! Porque Cristo resucitou, convencédevos: os malos non
van gañar!
No hay comentarios:
Publicar un comentario