Porque debemos dar grazas..

PREGARIA DUN CORAZÓN AGRADECIDO

Ofrézoche hoxe, Pai, o meu corazón agradecido.

Pouco máis teño que ofrecerche,

porque son pouca cousa,

home frouxo e pecador,

ofrézoche o meu corazón agradecido.

Polos pais que me xeraron

no amor e na esperanza sen límite;

pola xente toda que me abriu á vida

nunha longa e lenta sementeira:

ofrézoche o meu corazón agradecido.

Por todos os que falaron de ti

e ao teu fogar me conduciron

co arrastre das palabras vizosas,

co engado dunha vidas maduradas:

ofrézoche o meu corazón agradecido.

Pala auga do bautismo,

polo espírito no que fun confirmado,

polo perdón que me renova,

polo pan saboroso da Eucaristía:

ofrézoche o meu corazón agradecido.

Polo meu traballo diario,

polo diario amor da miña parella,

pala convivencia veciñal,

pala fermosura da nosa Terra:

ofrézoche o meu corazón agradecido.

Por ti mesmo, Pai, por ti mesmo,

que adiviño cada día en min mesmo

e no rostro das persoas e das causas,

por ti mesmo, Pai, por ti mesmo:

ofrézoche o meu corazón agradecido.

LECTURAS

XVIII DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO C

Primeira Lectura     2 Re 5, 14-17

LECTURA DO LIBRO SEGUNDO DOS REIS

Volvéndose Naamán cara  ao home de Deus, proclamou a súa fe no Señor

 

            Naqueles días, baixou Naamán, o Sirio,  ao Xordán e mergullouse na súa auga sete veces, segundo lle mandara Eliseo o home de Deus. A súa carne tornouse entón coma a dun neno pequeno, e quedou limpo da súa lepra.

            Volveu Naamán con toda a súa compaña onda o home de Deus e presentóuselle, dicindo:

            ‑ "Agora recoñezo que non hai deus en toda a terra, fóra do Deus de Israel. Acepta, pois, un regalo do teu servo".

            Respondeulle Eliseo:

            ‑ "Polo Señor vivo a quen sirvo, que non aceptarei cousa ningunha". E por moito que lle insistiu para que aceptase, el negouse.

            Naamán dixo entón:

            ‑ "Pois logo, permite que o teu servo leve unha carga desta terra, a que poidan cargar dúas mulas, pois o teu servo non ofrecerá holocaustos nin sacrificios a deus ningún, senón só  ao Señor.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 97, 1. 2-3ab. 3cd-4

 R/. (cf. 2b): O Señor revela a súa xustiza ante os pobos.

Cantade  ao Señor un cántico novo,

pois fixo marabillas;

a súa destra deulle a vitoria,

o seu brazo santo.

0 Señor dá a coñeces a súa vitoria,

revela a súa xustiza ante os pobos.

Lembrou a súa misericordia e a súa fidelidade

coa casa de Israel.

Os confíns todos da terra percibiron

a vitoria do noso Deus.

Aclama  ao Señor, terra enteira,

rompede a cantar e a tocar.

Segunda Lectura     2 Tim 2, 8-13

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A TIMOTEO

Se nos mantemos firmes, reinaremos con Cristo

            Benquerido irmán:

            Lémbrate de Xesús Cristo, resucitado dos mortos, da semente de David.

            Este é o meu Evanxeo, polo que padezo ata estar preso coma un vulgar criminal. Pero a palabra de Deus non está encadeada.

            Por iso soporto todas as cousas por mor dos escolleitos, para que tamén eles acaden  salvación en Cristo Xesús, coa gloria eterna. Gran verdade é esta:

            Se con el morremos, viviremos con el.

Se con el padecemos,  reinaremos con el.

Se renegamos del, tamén el nos ignorará.

            Pero se lle fallamos na fe, el mantense fiel,

pois non pode renegar de si mesmo.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus

ALELUIA   1 Tes 5, 18

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Dade grazas por todo:

tal é a vontade de Deus en Cristo Xesús para con vós.

Aleluia.

Evanxeo     Lc 17, 11-19

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Non houbo quen volvera dar gloria a Deus senón este xentil

            Indo Xesús camiño de Xerusalén, mentres pasaba entre Samaría e Galilea,  ao entrar nunha aldea, saíronlle  ao paso dez gafos. Pararon  ao lonxe, e dando voces suplicáronlle:

            ‑ Xesús, Mestre, ten dó de nós.

            El,  ao velos, díxolles:

            ‑ Ídevos presentar aos sacerdotes.

            E aconteceu que cando ían para alá, quedaron limpos. E un deles,  ao se decatar de que estaba curado, volveu loando a Deus con grandes voces. E prostrándose, rostro en terra, aos pés de Xesús, deulle as grazas. Era un samaritano. Xesús dixo:

            ‑ Non foron dez os que quedaron limpos? Onde están os outros nove? Ninguén, fóra dun estranxeiro, volveu para lle dar gloria a Deus?

            E engadiu:

            ‑ Érguete e vaite: salvoute a túa fe.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

REFLEXIÓN

DESCUBRIR A DEUS: As dúas persoas que se atopan con Deus nas páxinas das lecturas de hoxe son estranxeiras: un sirio e un samaritano. Ningún deles pertencía ao pobo escollido, ningún estaba, aparentemente, nas mellores condicións para ter un encontro con Deus. Porén, os dous souberon ir máis alá dunha lectura superficial do seu acontecemento (a súa curación) para atoparse co feito sempre sorprendente de ter descuberto a Deus. Ese mesmo é o gran reto das persoas sobre a terra, porque non nos enganemos: podemos vivir toda unha vida chamándonos cristiáns e cristiás sen ter descuberto de verdade a Deus. Porque moitas veces temos a tentación de crernos os bos e corremos o risco de non saber descubrir os valores dos demais, tamén dos estranxeiros, dos que non falan, visten, aman, cren ou pensan coma nós, dos que “non son dos nosos”. Cómpre que sexamos máis humildes e tolerantes e menos autosuficientes, porque non temos o monopolio do ben.

UN DEUS SORPRENDENTE: Dez leprosos acoden a Xesús pedindo recobrar a saúde. Todos esperaban un xesto marabilloso, un prodixio. Xesús limítase a dicirlles que fixeran o que tiñan que facer (cumprir a lei e presentarse ao sacerdote). E cando ían de camiño, quedaron limpos. Nove dos leprosos pensaron que como fixeran o que tiñan que facer, pasara o que tiña que pasar; pero o samaritano soubo descubrir na súa curación a man de Deus e volveu onda Xesús para darlle as grazas. Na nosa vida, convencidos de que todo é fatalidade ou destino, perdemos a sensibilidade para descubrir nela esa man e así, cando as cousas van ben, pensamos que é o normal; pero se van mal, facilmente lle botamos as culpas a Deus ou renegamos del. Non somos quen de descubrir a Aquel que sae ao noso encontro para sorprendernos: Moisés descubriuno na silveira, Abrahán nos peregrinos que hospedou na súa tenda, María na mensaxe do anxo… E nós, sabemos ver a Deus na natureza, nos irmáns, no noso traballo, no sorriso dos nenos, nos pequenos praceres da vida… e tamén nos malos ratos?.

QUE NOS SACUDE DA RUTINA: Detrás das formas e das fachadas relixiosas, é moi doado atopar un baleiro que pouco a pouco esteriliza a nosa vida e transforma as nosas comunidades en sombras do pasado ou restos puramente folclóricos. Ao cabo do tempo, todo perde sabor e sentido: recíbense os sacramentos coma un puro trámite social, pero internamente non estamos dispostos a cambiar. Rodeados de palabras, rezos, reunións… perdemos de vista o fundamental: Xesús e o seu Evanxeo. Por iso os nove leprosos reflicten á perfección o estilo relixioso dos países, coma o noso, tradicionalmente cristiáns: é tan grande a superficialidade e a falla de compromiso que xa nada capta a nosa atención, non vivimos nada en profundidade, nada nos empurra a unha renovación. Somos quen de recibir e facer todo cunha completa indiferenza. Logramos un cristianismo cousificado e codificado: todo se fai segundo as tradicións estipuladas, pensadas e dirixidas desde arriba, realizadas mecanicamente, como se só polo feito de facer “cousas piadosas” ou de recibir sacramentos, fose suficiente para medrar e madurar na fe, como se non quedara un lugar para o esforzo e a iniciativa persoais, como se creatividade e fe foran termos opostos, como se non houbese espazo para a revisión e a crítica. Por iso hoxe pode ser un bo día para comprometernos a buscar as pegadas de Deus a través dos feitos ordinarios, para comprometernos a non dar por sabido todo o que se nos ofrece, aínda que nos pareza que o escoitaramos xa mil veces. Aprendamos a descubrir as improvisacións de Deus aínda nos seus agasallos máis frecuentes… e permanezamos sempre en actitude de agradecemento.