LECTIO

DOMINGO DE PASCUA DE RESURRECCIÓN

            O ano litúrxico vainos levando pouco a pouco polas diversas experiencias cristiás da fe. Vainos poñendo en contacto co Xesús que nace coma nós, aínda que máis pobremente, no Nadal. Na Coresma preparabámonos para sentirmos con el as súas tentacións, as súas renuncias e a súa vida adulta de anuncio da boa nova a todos, de maneira especial ós máis necesitados e carentes de bens deste mundo. E nestes días pasados viviamos con dor e compaixón os padecementos e a morte de Xesús.

            Mais sabiamos tamén que detrás deste aparente fracaso absoluto da súa vida, deste afundirse o sol no horizonte e na noite, ía acontecer un novo rexurdimento. Un amencer de Xesús resucitado, que en adiante non morrerá xa máis. Xesús converteuse así nun sol radiante, que non volverá ter máis solpores. Xoán cóntanos hoxe no evanxeo que a Magdalena foi ó sepulcro moi cedo, “cando aínda era escuro”. Cousa que podemos entender tamén simbolicamente. María Magdalena, e con ela todos nós, camiñamos ou corremos cara á Luz do Resucitado, porque a escuridade non nos vai. Somos todos bolboretas inquedas que voamos cara á luz na noite escura.

            Non hai cousa que máis queiramos cá luz e a vida. E isto sempre e para sempre. Deus púxonos esta querenza no corazón e coa resurrección do seu fillo e irmán noso, Xesús, esta nosa fonda querenza atopa o que busca. A luz e a vida aquí e alén da morte están así en boas mans. Porque Xesús resucitou e se converteu en “Señor” de todo.

            Este é o significado da Resurrección. Xesús e con el a humanidade toda estamos destinados, máis alá das nosas particulares mortes biográficas, a sermos inmortais. Morreremos, si, pero para non volvermos experimentar xa nunca máis angustias mortais. A nosa morte coincidirá co comezo dun novo e definitivo vivir para sempre. Por iso, os primeiros cristiáns loaban a Deus, ó celebraren a Resurrección, dicindo e cantando “aleluia”, como fixestes vós despois da Primeira Lectura. E “aleluia” quere dicir: “loado sexa Deus”.

            “Loado sexa Deus” pola súa grandeza, polos seus grandes plans sobre nós. Porque os pequenos ou grandes padecementos da nosa vida veñen sendo en definitiva moi pouco en comparanza co grandioso destino que nos espera.

            Por iso, dicía Pedro en relación coa resurrección de Xesús que a alegría debería rebordar en nós: “Loado sexa Deus –así nos di el-, que pola súa grande compaixón resucitou a Xesús Cristo da morte e nos fixo renacer a unha vida nova que se nos dá en esperanza [...] Por iso –continúa a dicir Pedro- brincades de alegría, aínda que agora, se fai falta, teñades que sufrir, por un pouco tempo, diferentes probas”.

            A alegría debería ser, pois, un sentimento normal e estábel na vivencia da nosa fe. Desta nosa fe, que ten os seus alicerces no acontecemento pascual da Resurrección do Señor. O domingo de Resurrección é o modelo do que copian tódolos domingos do ano litúrxico. Pois “domingo” quere dicir día do “Señor”, é dicir, de quen “domina” sobre todo. Coa súa resurrección converteuse Xesús en “Señor” de toda a creación e dos tempos todos: pasado, presente e vindeiro.

            En Xesús ten firme alicerce a nosa confianza, pois El é o noso irmán. Da súa Resurrección provén a nosa alegría. Como di a liturxia pascual: “Este é o día que fixo o Señor. Alegrémonos e relouquemos nel”. Da súa resurrección derívase a nosa. Esta vén sendo tamén a razón do dito popular de estarmos alegres “como unhas pascuas”...

            Agora ben, se os discípulos creron porque “viron”, a nosa crenza en Xesús resucitado terá que basearse na nosa “fe”, non na nosa “visión”. Trátase dunha fe que, pola súa parte, está baseada no testemuño dos apóstolos e da igrexa que nace con eles. Pero, pola nosa parte, podemos dicir tamén que, como compensación de non termos vivido nós aquela forte experiencia dos discípulos de Xesús, podemos en cambio sentirmos a alegría das palabras que dalgunha maneira nos dirixe Xesús a todos nós: “Benia os que creron sen veren!”.

            Cómpre, ademais, ter presente que a alegría que sentiron os discípulos pola resurrección de Xesús non era unha alegría intimista ou particular, que cadaquén en certo modo gardaría para si, para o seu propio consolo. Non. Era unha alegría comunitaria, compartida, que ía máis alá dos propios intereses ou preocupacións. Da mesma m

aneira que Xesús non se pechara endexamais en si mesmo, senón que vivira sempre para os demais, facéndonos partícipes incluso da súa resurrección, os seus discípulos non podían proceder doutra maneira. En consecuencia, estaban abertos ós problemas e ás necesidades dos demais. Porque a todos viña dirixida a grandiosa mensaxe de Xesús: a de sermos todos, con el en primeiro lugar, fillos dun mesmo Pai e destinados, máis alá dos límites da nosa existencia particular, a unha resurrección para sempre.

            Todo isto ten aplicación non só a nós, os que formalmente nos chamamos cristiáns, senón á humanidade toda, porque en Xesús resucitado Deus Pai quixo e decidiu dar vida para sempre, máis alá da morte, a todos. Os cristiáns estamos así convocados a encher o mundo enteiro da esperanza de vida que nos vén de Xesús.

            Isto é o que fan os apóstolos e discípulos ó teren a experiencia de Xesús resucitado. Antes ca eles, as mulleres que foron moi cedo a visitar o sepulcro do Señor. Volven axiña para lles anunciar ós apóstolos a resurrección do Señor. Algo similar realizan os diversos apóstolos e discípulos comunicándose mutuamente as aparicións ou experiencias do Señor resucitado que van sucesivamente ocorrendo.

            A través dos tempos e dos séculos recibimos tamén nós por medio do anuncio do evanxeo esta grande e boa nova da resurrección de Xesús e, consecuentemente, da resurrección que nos espera tamén a todos nós.

            Por iso os que recibimos esta grande nova temos que anunciala coa nosa palabra e con nosos feitos, no noso tempo e aquí onde vivimos, a cantos ou non saben dela ou non son capaces de crer nela quizais incluso por ser a nova da resurrección algo tan incríbel, tan marabilloso. E é xustamente así por ser algo que procede de Deus, que é sempre meirande que canto podemos maxinar del.

            Digamos, pois, todos, agora con alegría e agradecemento: ALELUIA! Loado sexa Deus!

TODOS: ALELUIA! Loado sexa Deus!

VIA CRUCIS

Meditar na Paixón do Señor é un elemento fundamental na espiritualidade cristiá. Con esta lógrase unha transformación da alma en comuñón co sufrimento do Fillo de Deus. Neste sentido, Sta. María Magdalena de Pazzi é un exemplo admirable.

Os textos que eliximos son da paixón de Xesús vivida por María Magdalena de Pazzi, edición do Carmelo de Carpineto Romano de 1998. As oracións son patrimonio común da Igrexa, a maior parte, máis libremente adaptadas, veñen das diferentes estacións da cruz do Papa Xoán Paulo II no Coliseo. 

Desde a súa infancia, Santa María Magdalena de Pazzi sentiu atraída pola contemplación da Paixón de Cristo, seguindo as Istruzioni et Avvisi para meditar na paixón de Cristo do P. Gaspar Loarche (1498-1578). A partir dese libro tomamos este pequeno texto que nos prepara ben para percorrer o camiño da cruz coa nosa Santa.

"Por tanto, cando medites na paixón e morte do teu Redentor, que sexa o teu principal fin o namorarte daquel Señor, que tanto te amou e que con tantas probas demostrouche o seu amor. Toma en conta que todas esas chagas que contemplas nel son voces que gritan e dan testemuño de este o seu gran amor. Mírao na cruz e comprenderás con eses signos como te convida e obriga a amalo. Eses pés cravados demóstranche que el quere esperarte. Eses brazos estendidos significan que desexa abrazarte. Esa cabeza cravada de espiñas dá sinal de que quere darche o bico da paz. Aquel lado aberto manifesta que quere darche un lugar no seu corazón onde poidas atopar repouso e seguridade".

INTRODUCIÓN

No nome do Pai e do Fillo e do Espírito Santo. Amén.

"Se alguén quere seguirme, que se negue a si mesmo, tome a súa cruz e me siga". (Mt 16,24)

A Igrexa reúnese para lembrar e revivir os acontecementos da última fase da vida terrea do Fillo de Deus, convencida de que non é só un camiño cara ao suplicio.

Cremos que cada paso do Condenado, cada un dos seus xestos e das súas palabras, así como o que viviron e lograron os que participaron neste drama, fálannos constantemente.

Con Santa María Magdalena de Pazzi seguimos a Jesús no sufrimento e a súa morte. Que ao longo desta Via Crucis podamos entender mellor o prezo da nosa redención e cheguemos a ser dignos de recibir os froitos da súa paixón, morte e resurrección. El que vive e reina polos séculos dos séculos. Amén.

I. María acompaña a Xesús na Paixón

Velaquí o fiel servo de Abraham que vai en busca da noiva do seu fillo Isaac. El atópaa na fonte e ela ofrécelle unha bebida...

Este é o meu Noivo que quere dar toda a humanidade ao seu Pai eterno. El atopa a María, que está de acordo en que el sufra a paixón e atopa nela á noiva que el trataba de ofrecer ao Pai eterno...

María deulle de beber, porque se conformou á vontade divina que el debía sufrir... Oh, que doce fonte era aquela que restaurou a angustia da paixón que xa comezara no Verbo!

Oremos

Oh María, ti que seguiches ao teu Fillo no camiño da cruz, co corazón desgarrado pola dor, implora para nós a graza do abandono confiado no amor de Deus.

Fai que ante o sufrimento, o rexeitamento, a proba, non dubidemos do seu amor.

A Xesús, o teu Fillo, toda honra e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

II. Xesús no xardín da agonía

Oh Pai eterno Ti escoitaches a Moisés no deserto; Dixeras do teu Fillo: Este é o meu Fillo amado, en quen teño compracencia. Escoitádeo. Ti ordenas unha cousa e non queres facela. Escoitádeo. Como queres que o teu servo escoite ao fillo dun pai que non quere escoitalo a el? Escoitádeo...

Oh Cristo meu, tamén dixeches que todo o que pidamos no teu nome serásenos dado, e agora pides, e non se che outorga... Oh Cristo meu, Verbo eterno e noivo meu, Como queres que poida ter confianza nas palabras que ti dixeches: Pedide e darásevos; buscade, e atoparedes; chamade, e abrirásevos, se ti chamas aos oídos do teu Pai eterno e non che escoita? Con todo, non se achou engano na súa boca... Pedías algo tan xusto e con todo non se che escoitou.

Oremos

Señor Xesucristo, que na hora da agonía non te mantiveches indiferente ante o destino dos homes, senón que te ofreciches en sacrificio para salvarnos da morte, de modo que a nosa indiferenza non destruíse o froito da túa paixón, sobre nós infunde en abundancia o teu Espírito de Amor. A ti, Xesús crucificado, a sabedoría e a potencia de Deus, todo honra e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

III. Xesús é traizoado por Xudas

Saúdao co bico da paz. Saúdo de paz, pero non para a paz e o amor, senón para traizoarte, meu Amor.

Ou Amor, chamáchelo amigo, pero se fose amigo teu non te traizoaría. Amor, para ti el era un amigo, pero converteuse en inimigo de si mesmo.

Amor, se te deixas bicar por el, fai que a túa noiva e tamén as outras non queden atrás. Non co fin de traizoartee, Amor, senón para amarte e unirnos a ti.

Oremos

Xesús, que descendiches máis abaixo que todas as nosas iniquidades, ti interposte entre nós e o inferno, entre nós e a nada. Que o teu amor tolo dobregue as nosas revoltas e as nosas traizóns, e que nos dea a todos a esperanza do perdón e a felicidade contigo, Xesús, misericordia de Deus dada ao mundo polos séculos dos séculos. Amén.

IV. Xesús é arrestado

Oh Amor, átantee con cadea de ferro. Oh Amor, cantos amantes te atan, máis ben, cunha cadea de amor. Atan esas mans que fixeron todo por eles e que os creou. Amor, átame a min e a estas outras; fai que te atemos a ti en nós e Ti, Amor, átanos a nós en ti. Eles átante por odio, para atormentarte, para deshonrarte e darche a morte; nós en cambio queremos atarte para encomiarte, honrarte, e para que ti nos deas vida, e ti queres atarnos a nós en ti por amor. Amor, ata e une de novo a ti a aqueles que se rebelaron e se apartáron de ti. Outorga a luz, Amor, aos que non teñen fe, para que che recoñezan como o seu creador. E a cantos te esperan, Amor, fai que cada un deles te ame.

Oremos

Señor Xesús, con plena liberdade aceptaches sufrir para salvarnos, fai que as nosas accións e toda a nosa existencia sexan unha participación libre e xenerosa na túa obra de salvación. A ti, Xesús, Año inmolado pola nosa redención, toda honra e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

V. Xesús é negado por Pedro

Oh Pedro non lembras as promesas e advertencias? Non unha soa vez, senón tres veces negáchelo. E tamén nós negámolo. Tal vez non negamos o seu poder cando nos desculpamos por non ser capaces de facer o ben, e con pesar desculpamos tamén a nosa fraxilidade? Tal vez non negamos a súa sabedoría cando nos opoñemos á súa obra? Tamén negamos a súa grandeza e riqueza cando nos aferramos demasiado ás cousas transitorias do mundo... E cando o Verbo alza os seus ollos divinos, penetra no íntimo e faiche comprender todo... Pero cantas veces, bondade infinita, permites que os teus servos caian nalgún defecto simplemente para que logo teñan compaixón dos outros!

Oremos

Señor Jesús, ti que tomaches sobre ti mesmo todos os pecados do mundo, fai que nos levantemos das nosas caídas, para transmitir ás xeracións futuras o Evanxeo da túa infinita misericordia. A ti Xesús, que nos sostés nas nosas debilidades, todo honor e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

VI. Xesús é xulgado por Pilato

Non sei como chamalo, pero hei de dicir: maldito respecto humano, a que conduce ao home! Oh Pilato, que che fixo facer? Por respecto humano condenaches á morte ao inocente. Con todo, isto xa se daba por descontado; falamos dos que hoxe ofenden gravemente a Deus con este vicio desagradable. Cantos, cantos hai que se comportan peor que Pilato, en especial algúns superiores que máis ben deberían ser exemplo para os demais. Meu Amor, fai que o respecto humano sexa eliminado por completo das criaturas para que xa non te ofendan máis. Oh Pilato, a moitos lles parece que ti sexas perdonable, pero a min non me parece, porque o Amor mostrouche máis benevolencia a ti que aos demais, falouche a ti moito máis e deuche ampla oportunidade de coñecelo, pero non o soubeches aproveitar.

Oremos

Oh Cristo, ti aceptaches unha condena inxusta, concédenos a graza de ser fieis á verdade; non deixes que o peso da responsabilidade polo sufrimento de tantos inocentes caia sobre nós e sobre os nosos fillos.

A ti Xesús, Xuíz xusto, todo honra e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

VII. Xesús é ridiculizado por Herodes

Herodes, ti alégraste a pesar de ti mesmo... Querías velo para mofarte del, creo eu... O mesmo ocorre cos que se gozan no ben, pero logo coas obras condénano...

Oh Herodes, pola túa curiosidade non mereciches recibir ningunha resposta...

Oh Amor, póñenche ese manto branco, e fano para burlarse de ti e para avergoñarte. Pero nisto enganáronse a si mesmos, porque non comprenderon o que estaban a facer; a pesar deles mesmos, mostraron a túa inocencia, a túa pureza, e tamén que eras virxe e tomaras carne do sangue puro da Virxe María. Fai, Amor, que nós tamén sexamos como ti: revestidos neste manto de inocencia e pureza.

Oremos

Señor Xesucristo, que coa túa humillación revelaches ao mundo o prezo da redención, outorga aos homes a luz da fe, para que recoñezan en ti o Servo sufrinte de Deus e do home, e para que teñamos o valor de seguir o mesmo camiño que, a través da cruz e da nudez, conduce á vida eterna.

A ti, Xesús, toda honra e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

VIII. Xesús é flaxelado

Amor, agora non podo dicir como o profeta: non che poderá golpear a desgraza, ningunha calamidade caerá sobre á túa tenda.

Amor por que che golpean tanto? Que fixeches? Que che falta a ti, Amor? A sabedoría, a bondade, a misericordia, fáltache piedade? tal vez che falta amor?

Oremos

Cristo flaxelado, Amor humillado, enche os nosos corazóns co teu amor, fai que recoñezamos nas túas feridas os signos da nosa redención e que, atraídos polas túas feridas, vivamos e morramos contigo, ti que reinas co Pai e o Espírito Santo agora e polos séculos dos séculos. Amén.

IX. Xesús é coroado de espiñas

Amor, quixeches ser coroado de espiñas para coroar ás túas noivas de gloria no paraíso. Amor quen merece máis esta coroa tan penetrante, Amor, oh amante! Amor, eu, eu merézoa: dáma a min, dáma, Amor.

Oremos

Oh Deus, ti quixeches que a cabeza do teu fillo fose coroada con espiñas para arrebatarnos do poder de Satanás; dános a forza para vivir na liberdade real que Jesús nos deu no noso bautismo. Para el, Rey do universo, toda honra e toda gloria polos séculos dos séculos . Amén .

X. Aquí está o home

Aquí está o home. Velaquí Deus home. Mostrándoo aos xudeus, Pilato díxolles : Velaquí o home, e este dille ao Pai con tanto amor, mostrándolle á criatura: Velaquí o home pecador. Velaquí o home salvado. Velaquí o home redimido. Oh Amor, fai que a criatura, redimida a un prezo tan grande, non se perda a si mesma.

Oremos

Oh Deus, ti o inimaxinable, reveláchesche aos apóstolos no rostro dun home transfigurado, e á multitude na cara dun home desfigurado. Dános a mirada do amor, para recoñecer en cada home a túa imaxe, para a gloria de Xesús, o teu Fillo, que vive e reina polos séculos dos séculos. Amén .

XI. A multitude prefire a Barrabás e non a Xesús

Queres deixar contrapoñerche a Barrabás, e con todo, ti es o que trae a morte e dá vida. Permites que prefiran a un que está cheo de malicia e ignorancia. E con todo, ti es Deus de deuses e Señor de señores.

Teñen razón en non querer a Barrabás, porque o seu sangue non beneficiaría en nada a eles.

Mesmo no ceo, antes de que ti viñeses sufrir a paixón por nós, fuches confrontado con Barrabás; entre a túa xustiza e o pecado, fuches proposto ti, oh Verbo. Non é quizais o pecado moi diferente de ti, inocentísimo Verbo, como o era o mesmo Barrabás?

Oremos

Deus, que enviaches ao teu Fillo para salvarnos, concédenos o non preferir nada senón a Cristo; que servíndoo cun só corazón, nos permíta chegar á vida eterna que nos gañou coa súa paixón e a súa morte. Para el, todo honor e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

XII. A multitude pide a morte de Xesús

Que facedes, ingratos? Dixestes: Bendito o que vén en nome do Señor, e agora dicides: Crucifícalo, crucifícalo!

Demostras que é certo o que dixo a Verdade coa súa boca, que o encomiabas coa boca pero co corazón estabas lonxe del.

Oremos

Oh Cristo, que aceptaches a cruz polas mans dos homes, famentos do sinal do amor salvador de Deus, concédenos a graza da fe no teu amor infinito, para que cheguemos a ser auténticas testemuñas da redención. A ti, Xesús, vítima e sacerdote, todo honro e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

XIII. Xesús é crucificado entre dous ladróns

Xustamente, Amor, fuches posto no medio dos ladróns: tamén ti, Amor, fuches un ladrón porque lle roubaches ao demo a presa das nosas almas. Agora pódese dicir en verdade, Amor, que deixaches as noventa e nove ovellas, que viñeches buscar a centésima e colocáchela sobre os ombreiros, deixando ás que sempre te eloxiaban para vir rescatar a esta da boca do lobo. Non me sorprende que se faga tanta festa por un pecador, porque o meu Amor descendeu do ceo, e padeceu moito e padecería de novo, mesmo por unha soa alma.

Oremos

Señor, o meu corazón divídese entre o ladrón que maldí e o que ten confianza en ti. Unifícao, Xesús, na confianza. Fai que no momento das miñas rebelións, e das miñas dúbidas, e sobre todo, no momento da miña morte, clame a ti: "Acórdate de min cando veñas ao teu Reino", e que escoite a túa voz dicindo: "Hoxe estarás comigo no paraíso". A ti, Xesús Salvador do mundo, toda gloria e toda honra polos séculos dos séculos. Amén.

XIV. Xesús é baixado da cruz

Amor, adhíreme a ti. Nunca te deixarei. Amor: Se non me adhires a ti, adhírete a min. Ven, Amor: Quero adherirte a min cos tres cravos da fe, a

esperanza e a caridade.

E cando chegue o momento cando te baixen da cruz, Amor, elixe o meu corazón para o teu enterro, e tamén os destas as miñas irmás.

Oremos

Señor Xesucristo, fai que o signo do sepulcro baleiro nos fsle, a nós e ás xeracións futuras; que se converta nunha fonte de fe viva, de xenerosa caridade e de esperanza firme. A ti Xesús, presenza escondida pero vitoriosa na historia do mundo, todo honra e toda gloria polos séculos dos séculos. Amén.

Bendición sobre o pobo.

Descenda, oh Pai, a túa bendición sobre este pobo, que meditou a paixón e morte do teu Fillo, coa esperanza de resucitar con el; que chegue ao perdón e ao consolo, que aumente a fe, que se reforce a nosa certeza da redención eterna.

Por Xesucristo o noso Señor. Amén.

Un astrofísico de Harvard razoa como San Roberto Belarmino para defender a harmonía entre razón e fe

A miúdo preséntase ao cristianismo e a ciencia como fontes opostas de verdade: se cres nunha, debes rexeitar a outra. Pero a realidade é que moitos cristiáns atopan que a ciencia lles axuda a buscar e comprender a verdade, e cren que a razón, o pensamento e a investigación crítica son dons de Deus".

Quen expresa esta opinión é o rabino Geoffrey A. Mitelman, un dos principais blogueros do Huffington Post na área de relixión. Para corroborar esta afirmación, cita o testemuño do astrofísico estadounidense John ZuHone, actualmente profesor no Centro de Astrofísica Smithsonian de Harvard e cun brillante currículo académico previo como investigador no Instituto Kavli de Astrofísica do MIT (Massachusetts Institute of Technology) e no Centro de Voo Espacial Goddard da NASA.

ZuHone fixo unha acheSinai and Synapses, un proxecto do propio Mitelman para favorecer a harmonía entre a relixión e a ciencia no ámbito xudeu.

«Ola. O meu nome é John ZuHone. Son un astrofísico na NASA´s Goddard Space Flight Center e tamén un seguidor de Xesucristo. Durante case toda a miña vida fascinoume a ciencia e crin en Deus.» Isto non sempre foi fácil. Pero deime conta de que a fe cristiá ten en gran consideración a razón, a investigación e a ciencia. San Paulo di: "Examinade cada cousa e mantede o que ten valor" (1 Tes 5, 21). Na súa pequena catequese, Martin Lutero di: "Creo que Deus creoume a min e a todas as criaturas, e deume a razón e os sentidos, aos que preserva". E o Salmista di: "Os ceos proclaman a gloria de Deus, pregoa o firmamento a actividade das súas mans. Un día pásalle a mensaxe a outro día, unha noite infórmalle a outra noite. Sen que falen, sen que pronuncien, sen que se oia a súa voz" (Salmo 19).

Agora ben, todo isto como cristián dime que Deus fálame tanto a través da súa palabra nas Escrituras como a través da natureza, e que podo descubrir a verdade estudando ambas. Aínda que a miña natureza finita e a miña tendencia ao egocentrismo -algo que a Biblia chama "pecado"- implican que a miña comprensión será sempre imperfecta. Se atopo unha contradición entre ambas significa que podo haber malinterpretado a Escritura, ou o que a natureza quere dicirme, ou ambas.

Por exemplo, se as probas demostran claramente que o universo se creou fai millóns de anos, como creo, significa que tal vez debo interpretar doutras maneiras o primeiro capítulo do Xénese. Con todo, en absoluto podería dicir que dubido de que Deus é o Creador. Penso que son dúas cousas distintas.

Deus di mediante o profeta Isaías: "Vide aquí e discutamos xuntos" (Isaías 1, 18). Creo e espero que respondendo a esta chamada de Deus, este Deus que na persoa de Xesucristo morreu e resucitou polos meus pecados, darame a comprensión que necesito para ser non só un mellor científico, senón tamén un mellor seguidor Seu.»

ZuHone, como San Roberto Belarmino

Comentando estas palabras, a Unión de Cristiáns Católicos Racionais (UCCR, unha páxina web que busca tamén a conciliación entre fe e ciencia desde o ámbito católico) destaca que o razoamento de ZuHone "pode axudar a moitas persoas para reflexionar sobre os seus enfoques, a miúdo tan desconfiados cara ao mundo científico. O profesor ZuHone é protestante e seguramente ten máis experiencia directa con ambientes e grupos que senten temor e prexuízos cara á investigación científica".

Efectivamente, isto é menos frecuente no ámbito católico, e como sinala o redactor da UCCR, "as súas palabras traen á mente as reflexións de San Roberto Belarmino (1542-1621), o famoso cardeal que foi un dos responsables do primeiro proceso a Galileo Galilei, cuxo pensamento era, paradoxalmente, 'máis científico' que o do propio investigador pisano, do que ademais era amigo persoal.

De feito, isto é o que escribiu o pai Paolo Antonio Foscarini (carmelita e científico seguido de Copérnico) o 12 de abril de 1615: 'Digo que aínda que se demostrase que o Sol está non centro do mundo e a Terra no terceiro ceo, e que o Sol non rodea a Terra, senón que a Terra rodea o Sol, entón sería necesario explicar con moita atención as Escrituras que din o contrario e dicir máis ben que non as entendemos en lugar de dicir que é falso o que se demostra. Pero eu non crerei niso ata que non me sexa demostrado. É dicir, sen demostración a ciencia non pode afirmarse como verdade e, en caso de demostración, entón hai que crer o que di e mellorar, neste caso, a nosa interpretación das Escrituras, que non son e non queren ser un libro científico'.

Homilía do Papa Francisco no Domingo de Ramos 2016

«Bendito o que vén en nome do Señor!» (Cf. Lc 19,38), gritaba o xentío de Xerusalén acollendo a Xesús. Fixemos noso aquel entusiasmo, axitando as palmas e os ramos de oliveira expresamos o encomio e o gozo, o desexo de recibir a Xesús que vén a nós. Do mesmo xeito que entrou en Xerusalén, desexa tamén entrar nas nosas cidades e nas nosas vidas. Así como o fixo no Evanxeo, cabalgando sobre un simple burriño, vén a nós humildemente, pero vén «no nome do Señor»: co poder do seu amor divino perdoa os nosos pecados e reconcílianos co Pai e connosco mesmos. Xesús está contento da manifestación popular de afecto da xente, e ante a protesta dos fariseos para que faga calar a quen o aclama, responde: «se estes calan, gritarán as pedras» (Lc 19,40). Nada puido deter o entusiasmo pola entrada de Xesús; que nada nos impida atopar nel a fonte da nosa alegría, da alegría auténtica, que permanece e dá paz; porque só Xesús nos salva dos lazos do pecado, da morte, do medo e da tristeza.

Con todo, a Liturxia de hoxe ensínanos que o Señor non nos salvou cunha entrada triunfal ou mediante milagres poderosos. O apóstolo Paulo, na segunda lectura, sintetiza con dous verbos o percorrido da redención: «desposuíuse e humillouse» a si mesmo (Fil 2,7.8). Estes dous verbos dinnos ata que extremo chegou o amor de Deus por nós. Xesús desposuíuse de si mesmo: renunciou á gloria de Fillo de Deus e converteuse en Fillo do home, para ser en todo solidario connosco, pecadores, el que non coñece o pecado. Pero non soamente isto: viviu entre nós nunha «condición de escravo» (v. 7): non de rei, nin de príncipe, senón de escravo. Humillouse e o abismo da súa humillación, que a Semana Santa nos mostra, parece non ter fondo.

O primeiro xesto deste amor «ata o extremo» (Xn 13,1) é o lavatorio dos pés. «O Mestre e o Señor» (Xn 13,14) se abaixa ata os pés dos discípulos, como soamente facían o servos. Ensinounos co exemplo que nós temos necesidade de ser alcanzados polo seu amor, que se envorca sobre nós; non pode ser doutra maneira, non podemos amar sen deixarnos amar antes por el, sen experimentar a súa sorprendente tenrura e sen aceptar que o amor verdadeiro consiste no servizo concreto.

Pero isto é soamente o inicio. A humillación que sofre Xesús chega ao extremo na Paixón: é vendido por trinta moedas e traizoado por un bico dun discípulo que el elixira e chamara amigo. Case todos os outros foxen e abandónano; Pedro négao tres veces no patio do templo. Humillado no espírito con burlas, insultos e salivazos; sofre no corpo violencias atroces, os golpes, os lategazos e a coroa de espiñas desfiguran o seu aspecto facéndoo irrecoñecible. Sofre tamén a infamia e a condena inicua das autoridades, relixiosas e políticas: é feito pecado e recoñecido inxusto. Pilato envíao posteriormente a Herodes, e leste devólveo ao gobernador romano; mentres lle é negada toda xustiza, Xesús experimenta na súa propia pel tamén a indiferenza, pois ninguén quere asumirse a responsabilidade do seu destino. E penso en tanta xente, en tantos migrantes, en tantos prófugos, en tantos refuxiados, a aqueles dos cales moitos non queren asumirse a responsabilidade do seu destino. O xentío que apenas uns días antes o aclamaba, transforma

os encomios nun berro de acusación, preferindo mesmo que en lugar del sexa liberado un homicida. Chega deste xeito á morte en cruz, dolorosa e infamante, reservada aos traidores, aos escravos e aos peores criminais. A soidade, a difamación e a dor non son aínda o culmen do seu anonadamiento. Para ser en todo solidario connosco, experimenta tamén na cruz o misterioso abandono do Pai. Con todo, no abandono, ora e confía: «Pai, ás túas mans encomendo o meu espírito» (Lc 23,46).

Suspendido no patíbulo, ademais do escarnio, afronta tamén a última tentación: a provocación a baixar da cruz, a vencer o mal coa forza, e a mostrar o rostro dun Deus potente e invencible. Xesús en cambio, precisamente aquí, no culmen do anonadamiento, revela o rostro auténtico de Deus, que é misericordia. Perdoa aos seus verdugos, abre as portas do paraíso ao ladrón arrepentido e toca o corazón do centurión. Se o misterio do mal é abismal, infinita é a realidade do Amor que o atravesou, chegando até o sepulcro e os infernos, asumindo toda a nosa dor para redimirlo, levando luz onde hai tebras, vida onde hai morte, amor onde hai odio.

Púidennos parecer moi afastado a nós o modo de actuar de Deus, que se humillou por nós, mentres a nós parécenos difícil esquecernos un pouco de nós mesmos. El renunciou a si mesmo por nós; Canto nos custa a nós renunciar a algunha cousa por el e polos outros! Pero se queremos seguir ao Mestre, máis que alegrarnos porque o vén salvarnos, estamos chamados a elixir o seu camiño: o camiño do servizo, da doazón, do esquecemento dun mesmo. Podemos aprender este camiño deténdonos nestes días a mirar o Crucifixo, é a "cátedra de Deus". Convídoos nesta semana a mirar frecuentemente esta "cátedra de Deus", para aprender o amor humilde, que salva e dá a vida, para renunciar ao egoísmo, á procura do poder e da fama. Estamos atraídos polos miles vas ilusións do aparentar, esquecéndonos de que «o home vale máis polo que é que polo que ten» (Gaudium et spes, 35); coa súa humillación, Xesús convídanos a purificar nosa vida. Volvamos a el a mirada, pidamos a graza de entender polo menos algo da súa anonadación por nós; e así, en silencio, contemplemos o misterio desta semana. Recoñezámolo como Señor desta semana.

Reflexión

*      Entre tanta información, tanto micrófono e cámara dispostos a recoller canto pasa no mundo, non é nada doado hoxe en día descubrir e distinguir o que é certo do que non o é; o que é importante daquilo que é secundario; o que verdadeiramente paga a pena prestarlle atención do que non debemos perder ningún tempo porque nos enreda e nos fai perder a perspectiva do fundamental na vida de cada un de nós. Por iso temos que deixar de ser crédulos e non pensar que o primeiro que escoitamos é o bo, o certo ou o importante.

*      Noutro tempo, cando a información era pouca e había que buscala de xeito pausado e intentando coñecer a verdade, todos nos esforzabamos en poñer a traballar a nosa capacidade de reflexión para non confundir nin confundirnos. Hoxe isto xa nos vai resultando máis difícil, de aí a necesidade de formarnos para non deixarnos levar da primeira opinión que escoitamos; de poñer as primeiras impresións antes que o discernimento; de non caer no “boísimo” de que calquera cousa vale porque o vin en internet, o escoitei na televisión ou o dixo este ou aquel famoso. Necesitamos contrastar as cousas, facer varias lecturas antes de emitir unha opinión, aprender a distinguir a verdade da suxetividade de quen só busca vendernos algo que lle acabe dando rendibilidade en forma de cartos, prestixio, poder ou votos.

         Porén, para Xesús o importante non estaba no externo, no que fai barullo, senón no interior. El invítanos a ser agradecidos, a aprender a perdoar e a pedir perdón, a transmitir e compartir canto temos experimentado como bo en nós. Nunha palabra: a facer da nosa vida unha experiencia de misericordia humanizadora.

*      Se poñemos atención á lectura da palabra de Deus, tanto nas celebracións como cando buscamos un momento na casa para lela e coñecela mellor, iremos descubrindo que un dos eixos nos que insiste constantemente é o do

perdón e cambio de corazón. Porque Deus é perdón, porque ama e acolle, non garda rancor nin busca culparnos nin humillarnos, acentuando a culpabilidade polo que teñamos feito mal. E é neste perdón no que se mostra, no que se vai poñendo de manifesto un camiño que nos invita a percorrer, para que tamén nós fagamos da nosa vida experiencia non de rancor, odio e resentimento, senón de perdón ofrecido e compartido. É verdade que temos que asumir as consecuencias do que teñamos feito mal, pero iso non supón caer no vitimismo de que xa estamos marcados para sempre co estigma da maldade e da incapacidade de cambiar e comezar de novo. É esta unha das características da fe que compartimos que máis lles custa entender e poñer en práctica aos que desde o seu dogmatismo consideran que non se pode esquecer que o perdón é imposible e que a conversión e o cambio nas persoas non é real. Por iso debemos nós, coa nosa vida e xeito de facer as cousas, demostrarlles -tamén demostrarnos a nós mesmos-, que non só é posible, senón que é o único camiño que nos pode facer felices e levarnos a sentírmonos verdadeiramente humanos.

*      El é quen nos manda, o que nos encomenda esta misión. Por iso agradecemos esta confianza ("douche grazas, Señor, de todo corazón") e bendicimos o seu nome a través da posta en práctica das actitudes que van manifestando que o amor, o perdón e a misericordia que Deus manifesta con nós, tamén as podemos manifestar cos demais. Que é posible facelo, que non é unha proposta para poñer nunha vitrina e contemplala. Esta gratitude cara a Deus temos que saber transmitirlla a aqueles cos que compartimos a realidade da nosa vida. Aos que temos máis preto, aos que vemos e cos que tratamos cada día; pero tamén aos que están lonxe, e que aínda sen coñecelos nos van lembrando que Deus non establece fronteiras. En Xesús a universalidade -El foi o primeiro gran globalizador da humanización- faise fraternidade e igualdade entre todos, e por iso non habemos ter medo a colaborar, participar e promover toda causa que busque transmitir que, sendo Deus amor e igualdade, ninguén ha ser tratado con diferenza por ser doutro sitio, ter outra cor de pel ou ter crecido noutra cultura. Aquí reside o propio da fe cristiá, o que podemos ofrecer como distinto das mensaxes planas e repetitivas que escoitamos cada día que falan de diferenza, exclusión e rexeitamento cara a quen vén buscando vida digna e trato humano e respectuoso... como se no canto deles, foramos nós, como noutro tempo fomos, os que buscaramos iso mesmo. Transmitir a experiencia de Xesús non é logo contar historias do pasado, senón converter os eixos do Evanxeo en actitudes e comportamentos que non discriminen nin penalicen, senón que escoiten, acollan e convertan a salvación nunha experiencia de amor e misericordia. Aquí e así, como noutro tempo o fixo Paulo, é onde temos que mostrar e confesar a fe: transmitir o recibido.

*      Como El tamén foi transmitindo co seu xeito de facer as cousas o que quería que recibiran aqueles que andaban ao seu carón. Ensinaba con confianza -"xa que ti o dis"- removía a quen o vía e escoitaba, non resultaba indiferente o que percibían nel -"quedaron parvos"- o que facía que responderan seguíndoo, para aprender del e transmitir canto foran descubrindo no seu actuar. Por iso tamén nós podemos preguntarnos se na relación con Xesús imos crecendo en confianza; se facemos do noso tempo palabra que alenta, sorriso que anime e trato xusto e igualitario cos que imos topando no acontecer de cada día. Os apóstolos, porque viron que aquí estaba a forza e o sentido da súa vida, dinos o evanxeo que o seguiron. Nós tamén o estamos a seguir?

Reflexión da palabra

*      O Señor desde sempre nos buscou e nos esperou. Para El somos presenza constante e permanente. E namentres a nosa relación duns cos outros está moi marcada polo interese e o esquecemento, a relación de Deus con nós é sempre unha relación de presenza, acompañamento de raíz e identidade. Como di o profeta Xeremías na primeira lectura, antes de saír do seo das nosas nais El xa nos miraba con tenrura e misericordia. A súa pegada púxoa en nós desde o comezo: no amor dos nosos pais e nais que deu lugar á nosa vida. Estaba presente alí e ségueo a estar tamén hoxe. E así o cremos e confesamos cando rezamos xuntos e cando levamos o que temos vivido nas celebracións á vida de cada día. E esa é a nosa tarefa, non outra, por moito que nos queiran desviar do fundamental da fe para convertela en costume, rito ou imposicións. A súa invitación é unha constate chamada a non ter medo, a non esmorecer, a non deixarnos render polas dificultades e problemas que nos poidan ir aparecendo.

*      Só desde esta identidade xenética –desde o comezo– poderemos entender canto Paulo recolle na súa carta aos Corintios ao afirmar que o amor é cerne da vida do cristián. Sen amor non seriamos máis que robots que cumpren normas; pero que son incapaces de descubrir o outro como igual e irmán, como rostro de presenza de Deus. E isto, aínda que o teñamos escoitado moitas veces e de xeitos diferentes, nunca pasa de moda, porque aquí reside o que define e diferenza a un seguidor de Xesús de quen non o é. Non somos cristiáns por ter sido bautizados; tampouco por repetir xestos que facían os nosos maiores, senón por esforzarnos en vivir o amor, por facer del verdade na nosa vida. Non é logo nin unha palabra que pase de moda nin tampouco unha actividade físico ximnástica, senón actitude permanente que identifica e mostra que Xesús segue presente no noso mundo a pesares da tecnoloxía ou a indiferenza. O amor, imaxe que mellor define a Deus, non pasa. Porque, coma El, tamén é para sempre.

*      Sendo o actuar de Xesús coherente co seu dicir, non é de estrañar que os veciños dubidaran del. A eles (só a eles?) non lles cabía na cabeza que aquel fillo do carpinteiro e daquela moza que o tivera antes de casar con Xosé, puidese presentarse coma Fillo de Deus; o que daba cumprimento na súa persoa ás palabras que desde había tantos séculos viñan lendo e rezando xuntos na sinagoga. Non podían dar creto a que un dos deles e coma eles puidese presentarse invitando a cambiar os comportamentos, anunciándolles que a salvación pasa pola acollida e o respecto duns para cos outro; que lles fixese saír as cores pola súa falta de sinceridade e coherencia á hora de actuar, pois críanse os mellores por cumprir ritos e normas; pero non eran capaces de poñer o corazón no que facían. Isto pasáballe a Xesús cos veciños; pero... non nos pasa tamén a nós que somos desconfiados e valoramos pouco, cando non nada, os logros dun veciño ou de alguén que está disposto a poñer tempo do seu a favor do tempo de todos? Preguntémonos logo, non o que outros fan por nós, senón o que nós somos capaces de facer polos outros. Porque na resposta que deamos verémonos reflectidos como seguidores -ou non- de Xesús.

LECTIO, II Domingo do T.O.

            Rematado o tempo de Nadal, os textos que nos propón a liturxia para este novo tempo que comezamos agora, o chamado tempo “ordinario”, son moi diversos. En calquera caso, son todos importantes para o fortalecemento e a animación da nosa fe. En realidade, o tempo “ordinario” empezou xa no anterior domingo, no que fixemos lembranza comunitaria do Bautismo do Señor. O que nesta celebración comentabamos pode servirnos aínda para algúns dos comentarios de agora.

            Porque hoxe, ademais dos temas que nos suxiren os textos litúrxicos, teriamos que ter presente tamén algúns que nos veñen dados desde outras instancias non directamente relacionadas co que acabamos de ler e escoitar nas Lecturas ou no Evanxeo. Refírome a que desde mañá ata o próximo domingo celebramos a Semana da Unidade dos Cristiáns. Ó tempo, celébrase neste mesmo domingo de hoxe a Xornada Mundial das Migracións, dos migrantes e refuxiados. Temas os dous dos que se podería falar longo e tendido, sobre todo en relación co segundo do que temos lido, visto e oído tanto nos últimos tempos.

            Pois ben, como no podemos falar de todo, toquemos algún que outro punto, ben alicerzados na mensaxe fundamental do último domingo, a festividade do Bautismo do Señor. Neste anterior domingo lembrabamos a importancia que ten para a nosa fe o feito de termos sido, todos nós, bautizados “no Espírito Santo”. Pois ese é o bautismo que desde Xesús recibimos os cristiáns. Diciamos que o Espírito de Deus, o Espírito Santo, e un e diverso. Un como hai un só Deus, pero diverso como tamén Deus é un e trino, diferente polo tanto na súa unidade. Por iso o Espírito de Deus unifica, pero tamén sabe e entende de diferenzas, pois Deus é tamén un e diferente.

            Faremos moi ben en pedir e rezar, nesta semana de oración, pola unidade dos cristiáns. Pois ben sabemos que hai outras confesións dentro do cristianismo que non se identifican oficialmente coa nosa, a que chamamos “católica”. A unidade é sen dúbida un gran ben. Pero non estaría mal tampouco que ó tempo pidamos ó Señor que tódalas confesións, tamén a nosa, se convertan en verdadeiramente cristiás. Pedirlle polo tanto que nos converta en verdadeiros seguidores seus. Discípulos auténticos daquel que nos bautizou “no Espírito Santo”. E xa sabemos que no Espírito Santo estamos todos chamados a sermos e a sabérmonos uns e diferentes. Por iso, a diferenza, mentres non se renuncie ós principios básicos da mensaxe de Cristo, debería sentirse sempre cómoda no seo da nosa Igrexa.

            Se este respecto á diferenza se tivese practicado máis e mellor en tempos históricos pasados, posibelmente non teriamos necesidade hoxe de estarmos a pedir durante unha semana enteira pola “unidade dos cristiáns”. Unha unidade que historicamente se rompeu en determinadas e concretas datas do pasado.

            E conste que isto valería tamén á súa maneira, penso eu, para os asuntos políticos que están a ocorrer hoxe en día entre nós. Toda unidade tería que ser sempre suficientemente flexíbel e aberta para que no seo dela puidesen vivir comodamente e sen discriminacións as diferenzas culturais, lingüísticas ou de calquera outro tipo.

            Polo menos na carta ós Corintios que acabamos de escoitar fálanos Paulo do Espírito, no que -como dicía- fomos todos bautizados, como dun Espírito que, sendo el sempre o mesmo, actúa porén de moi diversos modos e maneiras. Un Espírito, dinos Paulo, que ten “diversidade de dons”, “diversidade de servizos”, “diversidade de realizacións”... E se o Espírito actúa de tan diversas maneiras, ¿quen somos nós para forzar as cousas, as realidades, as culturas, as linguas, etc. coa pretensión de converter estas diferenzas en algo absolutamente unitario e monolítico?

            Todo isto pode ter que ver tamén co tema da semana de oración pola “unidade dos cristiáns”. Pero pode telo tamén co outro tema que recordamos hoxe, o da “Xornada das Migracións”. As migracións, os inmigrantes ou emigrantes dun país a outro, dunha cultura ou lingua a outras diferentes son feitos que están aí diante de nós e que podemos ollar tódolos días en maior ou menor medida. A situación social e política de Galicia converteu a nosa terra durante séculos nun país de emigrantes. E nos tempos de hoxe bastantes persoas entre nós volven converterse en emigrantes.

            Si. Como cristiáns, temos que estar atentos a todas estas situacións. Ós que se van e ós que veñen. Temos que acompañalos coa clara conciencia de qu

e son irmáns nosos, en virtude da nosa común irmandade con Xesús, Fillo de Deus. Todos eles teñen unha dignidade da que non os podemos desposuír baixo ningún pretexto. Porque se trata dunha dignidade que lles vén de Deus, non de nós. Temos que loitar por que a súa dignidade e os seus dereitos sexan respectados por todos.

            Todos eles están chamados, igual ca nós, a seren partícipes da dignidade de fillos de Deus. E debemos en principio supoñer ademais que están xa dalgunha maneira participando desa dignidade. Por aquilo que xa comentamos no anterior domingo sobre a grande sorpresa de Pedro ó ter el aprendido e experimentado que, segundo se nos conta nos Feitos dos Apóstolos, “Deus non fai distinción de persoas, senón que acepta a quen lle é fiel e practica a xustiza, sexa da nación que sexa”.

            E a todo isto doume de conta de que non comentei aínda nada sobre o texto do Evanxeo. Só unhas palabras, pois, para rematar. Xesús, ó revés do Bautista, mestúrase coa xente, vive e está con ela. E qué curioso! O seu primeiro milagre, aínda que nolo conte só Xoán, é o do viño nunha voda. Un milagre moi simbólico (como ocorre con frecuencia en Xoán). A Xesús gústalle celebrar a irmandade, a amizade, o amor, a felicidade. E ademais en grupo, en comunidade, en pobo, en reino. Se ese foi o seu primeiro milagre, ese será tamén o seu derradeiro milagre con toda a humanidade, coa creación enteira. Nese reino vindeiro prometido, que será a definitiva e infinita festa da irmandade entre tódolos homes e mulleres do tódolos tempos e nacións. A nosa sorpresa será alí seguramente aínda meirande cá de Pedro, abraiado como estaba de que Deus aceptase onda si a cantos practican a xustiza sexan da nación que sexan.

SANTA MARÍA, NAI DE DEUS

            Cansados como estabamos ata as doce da noite pasada co ano vello e cheo de días que levabamos ó lombo, agora seguramente andaremos máis lixeiros co pequerrexo ano que levamos no colo e que se chama 2016.

            Si. Todos temos, dunha forma ou doutra, esa experiencia do tempo que pasa e que vai pasando con nós. Se non houbese anos que contar, noite vella e aninovo, abrentes e solpores, noites e días, resultaríanos menos doado dármonos conta do paso do tempo.

            Moitos filósofos, pensadores, físicos teóricos, etc. intentaron e intentan saber en que consiste realmente o tempo. O malo é que nós estamos tan identificados con el que nos resulta difícil velo, coma quen di, fóra ou diante de nós, a una certa distancia, para podérmolo contemplar así en si mesmo se é que tal cousa for posíbel.

            Dicimos que Deus vive na súa propia eternidade e que nós vivimos no tempo. O caso é que este Deus que chamamos intemporal se meteu, no seu Fillo Xesús do Nadal, no tempo. De maneira que, irmáns como somos de Xesús e participantes así da súa divindade (como nos di a propia liturxia), temos todos algo de temporais e algo de eternos. Somos persoas humanas e, coma tales, limitadas, mais tamén entendemos dalgunha maneira iso de sermos eternos e, ademais, querémolo ser. A quen non lle gustaría vivir cen, mil, un millón de anos, vivindo ademais, como se adoita dicir, cunha boa “calidade de vida”, sen que parecese –por así dicilo- que o tempo pasa por un?

            Con isto o que quero dicir é que, ó rematar un ano e dar comezo o novo, deberiamos darlle grazas a Deus por permitirnos asomarnos ó balcón soleado deste Aninovo, podendo así un ano máis ollar con esperanza cara ó futuro. Grazas e, tamén, pedirlle perdón porque hai moita contaminación no mundo para podermos chegar limpos de po e palla ata o final do ano. Se o xusto peca sete veces, cantas máis veces non teremos pecado nós, que tampouco podemos fachendear de xustos, pois isto mesmo sería xa un pecado máis a engadir ós que xa temos....

            Á altura deste comezo do Aninovo, é sempre bo tamén botarlle unha ollada ás tarefas, proxectos ou angueiras que se nos presentan ou poden presentar nel. Para vermos se están ou non en liña con aquilo que somos ou queremos ser. É moi posíbel que a todos nos conveña medrar aínda máis no senso da nosa común fraternidade, derivada de sermos e sentírmonos fillos dun mesmo Pai, do noso común Pai Deus. Polo menos cara a isto parece apuntar a Segunda Lectura de hoxe, tomada da carta do apóstolo Paulo ós Gálatas. Dinos nela Paulo que Deus Pai nos mandou o seu Fillo, nado dunha muller, para deste xeito podérmonos converter en fillos “adoptivos” de Deus;  e que por iso todos podemos invocar a Deus chamándoo “¡meu Pai!”; e que de aquí provén tamén o feito de que sexamos de verdade “herdeiros” das grandezas e riquezas de Deus Pai. “Por seres fillo –dinos a cada un de nós Paulo- es tamén, grazas a Deus, herdeiro”.

            A carta ós Gálatas de Paulo é unha grandiosa e persistente loa da “liberdade”. É bo lembralo a comezos de ano. Por moito que algúns pensen que os cristiáns estamos sometidos a un Deus ameazador, a verdade é que temos dereito e razóns para considerármonos ben libres. Libres no noso comportamento e na nosa relación con Deus e con todos. Dínolo Paulo de maneira clara nesta súa carta de hoxe: “Ti xa non es escravo, senón fillo”.

            Por iso este día primeiro de ano é tamén o “Día Mundial da Paz”. E está claro que non pode haber “paz” onde hai asoballamento ou escravitude. Un cristián no debería endexamais aturar ser “escravo” de ningún Deus nin de ningunha persoa humana, sexa esta quen sexa. Deus fíxonos en Xesús libres e quérenos así.

            Naturalmente, esta liberdade non é unha liberdade calquera. A liberdade cristiá é, de maneira paradoxal, a liberdade de quen libremente se fai “escravo” dos demais en servizo e amor a eles. Este tipo de “escravitude” si que é boa. Exerceuna o noso irmán maior, Xesús, durante toda a súa vida e de maneira simbólica lavándolles os pés ós seus discípulos na derradeira cea. É a liberdade dunha Teresa de Calcuta, que se fixo voluntariamente escrava de asoballados e desprezados, e a de tantas outras persoas (cristiáns ou non) que intentaron e intentan crear liberdade por onde queira que van facéndose libremente escravos dos demais.

            No mundo pertencemos todos a unha mesma familia en canto fillos dun mesmo Pai Deus. Se o noso irmán maior Xesús non quixo nacer nunha casa normal, senón nunha corte, e morrer nunha cruz en vez de nun leito de rosas sería seguramente para que ningún desgraciado deste mundo despois del puidese dicir que Xesús non é seu irmán.

            Deus quixo facerse en Xesús fillo dunha nai humana. Por iso celebramos hoxe tamén a festividade de Santa María, “Nai de Deus”. Parece imposíbel que se poida falar con verdade e case sen contradición dunha “Nai de Deus”. Pero é que para Deus, unha vez máis, “non hai imposibles”. Parécenos imposíbel que Deus se faga un ser humano coma nós en Xesús, e, a pesar de todo, ese é xustamente o “misterio” central da fe que profesamos.

            Renovando coa graza de Deus a nosa fe nel, comecemos este Aninovo coa alegría do Espírito de Deus e a beizón do Pai e do Fillo. E, deste xeito, que a Santísima Trindade de Deus presida tódolos días deste novo ano 2016, que desde hai só doce horas nos acompaña. E moitas felicidades tamén ós que celebrades hoxe o voso onomástico: ós que se chaman Xesús ou Xesusa, Manuela ou Manuel, Salvador, María, etc. etc.! Que Deus nos bendiga a todos!

A SAGRADA FAMILIA

            Estamos no tempo de Nadal. Moi próximos aínda a esa escena tan familiar do nacemento do Señor, onde o Neno Xesús vén sendo coma o sol que ó nacer fai case desaparecer co seu resplandor a lúa e mailas estrelas. Refírome a María, a Xosé, ós pastores e ós agarimosos animais domésticos que a tradición coloca arredor do Neno Xesús.

            Mais, pese a todo, os que están á beira de Xesús son sempre algo esencial na primeira mensaxe de Xesús ó mundo como fillo benquerido do Deus Pai. Pois a palabra derradeira de Deus Pai á humanidade non se fixo escoitar no mundo dunha maneira illada, eremítica, desvinculada dos nosos modos de nacer e de vivir. Ela aparece, polo contrario, en familia. Porque é o Deus Pai mesmo quen existe tamén en si mesmo de modo misterioso, incomprensíbel para nós, con trazos familiares. O Deus cristián é un determinado xeito, o máis misterioso e fondo que se pode concibir, de vida familiar. Deus é Pai, é Fillo e é Espírito Santo. Un marabilloso modo de ser e de vivir en unidade e diferenza, modelo máximo e supremo de todo vivir humano.

            Cando Xoán quere definirnos e describirnos como é Deus, dinos que el é “amor”. Dificilmente poderiamos achegarnos a entender o que isto quere dicir, se Deus fose en si mesmo un ser solitario, un eremita, algo que no interior de si mesmo non estivese relacionado con ninguén. Por iso entendemos algo mellor a Deus como amor se se nos di que Deus é en si mesmo un Deus en tres persoas, por máis que isto non suprima senón que agrande aínda máis o misterio do noso Deus. O misterio da que chamamos a Santísima Trindade.

            Familia significa pluralidade na unidade. O que crea esta unidade e pluralidade é precisamente o amor. Como vedes, a festa que celebramos hoxe da Sagrada Familia lévanos en principio máis alá do misterio concreto do nacemento de Xesús no seo dunha familia concreta. Unha familia pobre, que carece daqueles medios ou recursos que lles sobran ás familias ricas e ben situadas, mais que é abondosa en algo que, se non se ten, de pouco lle servirían en último termo eses outros medios e recursos exteriores. Pois se algo ten esta primeira familia formada por María, Xosé e o Neno, é precisamente o amor co que se queren. Nisto non poden ter envexa a ninguén. Un amor que é a face e o corazón de Deus mesmo. Por iso esta familia de Nadal é verdadeiramente “sagrada”, a “Sagrada Familia” que hoxe estamos a celebrar.

            Chámame a atención que na primeira Lectura, do  libro do Eclesiástico, se fale moito das bondades que trae consigo o amar, respectar, atender ou honrar ós pais (tanto á nai coma ó pai). En cambio, non se comenta para nada nela o feito de que para que os fillos amen, respecten ou honren ós pais é preciso que antes os pais os amen e queiran abondosamente a eles. Para aprender a amar hai que recibir antes amor. Non se lle pode demandar a ninguén amor se antes el mesmo non o recibiu. Os fillos só poderán amar a seus pais se experimentan a cotío o seu amor, o seu coidado, o seu agarimo. É así, e non doutra forma, como se constrúe unha verdadeira familia, unha familia na que todos os seus membros se atopan a gusto, unidos, e na que, ó mesmo tempo, se recoñecen, respectan e queren como diferentes.

            Precisamente por iso, no terreo máis directamente relixioso, para podermos ter inclinación e forzas para amar a Deus, precisamos tamén coñecer e experimentar antes o moito que Deus nos quere e nos ama. Deste xeito, por exemplo, se aprendemos a ver e experimentar no Xesús de Nadal a proba concreta do amor que Deus Pai nos ten ó darnos o seu Fillo benquerido, sentirémonos tamén pola nosa parte fondamente movidos a amar a Deus, a Xesús e ós irmáns e irmás nosos de todo o mundo.

            Só así, experimentando o amor que Deus nos ten, seremos capaces de formarmos entre todos unha familia semellante á Sagrada Familia de Nazaret e semellante tamén, en último termo, a esa familia primordial que Deus mesmo é.

            Desde estas consideracións, é doado comprender o programa que Paulo pon diante nosa na súa carta ós Colosenses: “revestídevos de sentimentos de misericordia, de bondade, de humildade, de sinxeleza, de tolerancia. Aturádevos uns ós outros e perdoádevos... Cinguídevos co amor... Homes, amade as vosas mulleres... Pais, non asoballedes os vosos fillos”. Todo isto pode ser visto como unha verdadeira revolución nuns tempos nos que a muller adoitaba ser considerada como algo inferior e subordinado ó home e no que a importancia do amor ós fillos tardaría aínda moitos séculos en ser descuberta.

            Algo que, polo que se ve, continúa aínda a ser revolucionario nos tempos actuais, a xulgar pola sorpresa e admiración da xente, cando o papa Francisco nos fala da importancia da “tenrura” e do cariño, que el mesmo practica un día si e outro tamén con enfermos, pobres ou xente carente de recursos materiais. Francisco xustifica este comportamento seu co que nos di na súa Exhortación “A alegría do evanxeo”. Dísenos alí: “Todo ser humano é obxecto da tenrura infinita do Señor, e El mesmo habita na súa vida. Xesús Cristo deu o seu precioso sangue na cruz por esa persoa. Máis alá de toda aparencia, cada un é inmensamente sagrado e merece o noso cariño e a nosa entrega. Por iso, se consigo axudar a unha soa persoa a vivir mellor, iso xa xustifica a entrega da miña vida”.

            Como vedes, Francisco fala aquí de que toda persoa é “inmensamente sagrada”. De modo que non nos deberiamos limitar a considerar “sagrados” unicamente os membros, Xesús, María e Xosé, da chamada “Sagrada Familia”. Para Francisco, como tamén así o era para Xesús, “sagrados” somos todos, máis alá da nosa aparencia exterior. Así como lle damos un bico a unha reliquia ou a unha imaxe relixiosa, con moita máis razón llo deberiamos dar a un enfermo ou a un leproso. Así o proclama polo menos quen está aí, como bispo de Roma, aprendéndonos a nos comportar con todos como verdadeiros cristiáns, como seguidores dese Xesús que se fixo irmán de todos.

            Que esta festividade entrañábel da Sagrada Familia nos axude a profundar na nosa fe, na nosa esperanza e no noso amor mutuo en canto membros dunha mesma familia que somos ou que, polo menos, estamos chamados a ser.

10 Ensinanzas da Nai Teresa de Calcuta

Co anuncio recente da canonización da Nai Teresa [será o 4 de setembro], convén lembrar algunhas das súas exhortacións máis inspiradoras (e retadoras).

1) Se estás a xulgar ás persoas, non tes tempo de amalas.

2) A maior enfermidade de Occidente hoxe non é a tuberculose ou a lepra; é non ser querido, non ser amado e que ninguén se preocupe por ti. Podemos curar as enfermidades físicas co medicamento, pero a única cura para a soidade, a desesperación e a falta de esperanza é o amor. Hai moitos no mundo que morren por un anaco de pan, pero hai moitos máis que morren por un pouco de amor. A pobreza de Occidente é un tipo distinto de pobreza - non é só unha pobreza de soidade, senón tamén de espiritualidade. Hai unha fame de amor así como hai fame de Deus (Camiño de sinxeleza).

3) Cal é o meu pensamento? Eu vexo a Xesús en cada ser humano. Dígome: este é Xesús famento, teño que darlle para comer. Este é Xesús enfermo. Este ten lepra ou gangrena; teño que lavarlle e atenderlle. Eu sirvo porque amo a Xesús.

4) Sede amables cos demais nos vosos fogares. Sede amables cos que vos rodean. Prefiro que cometades erros na amabilidade antes que facer milagres con crueldade. A miúdo basta unha palabra, unha mirada, un xesto, e a escuridade enche o corazón dos que amamos (A alegría de amar).

5) Rezo para que entendas as palabras de Xesús, “Amádevos uns a outros como eu vos amei”. Pregúntate: ¿Como me amou El a min? ¿De verdade amo da mesma forma aos demais? Ata que este amor non estea en nós, podemos matarnos a traballar e será só traballo, non amor. O traballo sen amor é escravitude (Ven, sé a miña luz).

6) Un sacrificio, para ser verdadeiro, ten que custar, ten que doer, ten que baleirarnos de nós mesmos. O froito do silencio é a oración, o froito da oración é a fe, o froito da fe é o amor, o froito do amor é o servizo, o froito do servizo é a paz.

7) Buscar o rostro de Deus en todo, en todas as persoas, en todo momento, e a súa man en todo acontecemento; isto é o que significa ser contemplativo no corazón do mundo. Ver e adorar a presenza de Xesús, especialmente na humilde aparencia do pan, e na angustiosa forma dos pobres (No corazón do mundo).

8) O que ti fas eu non podo facelo, e o que eu fago ti non podes facelo, pero xuntos estamos a facer algo fermoso para Deus, e esa é a grandeza de Deus por nós - darnos a oportunidade de ser santos a través das obras do amor que realizamos, porque a santidade non é o luxo duns poucos. É unha tarefa sinxela para ti, para min - o teu no teu lugar, no teu traballo, e eu e os demais, cada un de nós, no traballo, na vida é onde prometemos honrar a Deus… Ti debes levar o teu amor por Deus á vida (Onde hai amor está Deus).

9) Cando un pobre morre de fame, non sucedeu porque a Deus non lle importe el ou ela. Sucede porque nin ti nin eu demos a esa persoa o que necesitaba.

10) Xesús quere que eu vos repita - canto é o amor que ten por cada un de vós? moito máis do que podedes imaxinar… Non só vos ama, moito máis - anhélavos. Bótavos de menos cando non estades preto. Ten sede de vós. Ámavos sempre, mesmo cando non vos sentides dignos diso… (Ven, sei a miña luz).

ANO XUBILAR DA MISERICORDIA

O pasado día 8 deste mes, solemnidade  da INMACULADA CONCEPCIÓN,  ás 9’30 da mañá o Papa Francisco rompeu o muro simbólico que cerraba a Porta Santa da Basílica de San Pedro en Roma, para cruzar en procesión os cardeais, bispos e relixiosos encabezados polo Papa iniciando o Xubileu que rematará o 20 de novembro do vindeiro ano 2016, último domingo do Ano litúrxico.

En realidade, é como un feito único na historia que o Papa inaugurara este Ano Xubilar o primeiro domingo do Advento abrindo unha porta Santa na catedral de Bangui na capital da República Centroafricana  que visitou recentemente, dándolle así un sentido más universal á celebración deste Ano.

Na catedral compostelán abriuse a Porta Santa o pasado domingo, día 13, ás cinco da tarde, con unha gran cerimonia, na que o Sr. Arcebispo D. Julián, invitara a todos os diocesanos.

¿Qué é un xubileu? ¿Para que sirve? ¿E por que este é extraordinario? Os xubileus chámanse tamén ano santo, e para os católicos significa poder obter o perdón de todos os pecados a través dunha serie da actos  nos que se concede a indulxencia plenaria.

O xubileu romano celébrase cada vintecinco anos. O último ordinario foi o ano 2000 e o próximo será no 2025. Nembargante, o Papa pode decidir celebrar algúns extraordinarios explicando os motivos nunha bula papal, como agora o fixo o Papa Francisco. Son anos santos da redención, e conmemoran especialmente o sacrificio redentor de Xesús, por iso acostúmase a relacionar coa obra da salvación do Señor; o último, por exemplo, foi no 1983 e foi decretado san Xoán Paulo II.

¿Por qué da misericordia? ¿É raro? É tan raro que nunca houbo un xubileu temático. O nome  decidiuno Francisco na súa bula papal e baséase en que “a vida da Igrexa está sostida pola misericordia”. O Pontífice explicou que neste momento de grandes cambios, “a Igrexa está chamada a ofrecer de maneira aínda máis clara, os sinais da presenza e cercanía de Deus”.

Francisco non deixa de repetir que a Igrexa ten que volver a encontrar o seu norte, o seu papel na sociedade, que non é outro que axudar aos demais.

¿Cómo celebrará o Papa Francisco ol Ano Santo? O Papa manterá mensualmente visitas no que son “xestos persoais”. Será nos venres. Por exemplo, o día 18 abrirá “unha porta da misericordia” no albergue Don Luigi di Ligero, un centro de acollida de Cáritas. Así, un venres ao mes recordará a esencia deste xubileu, e todo apunta que será con visitas a centros da periferia, que tanto lle gustan ao Papa, e incluso á casa dalgún enfermo concreto. “Son encontros persoais do Papa”, recalcaba o Vaticano.

¿Pódese gañar o xubileu sen ir Roma? Hai moitas maneiras de gañar o Xubileu, a idea é que ninguén quede sen a posibilidade de gañalo en calquera parte do mundo, como fixo inaugurando o Xubileu nese lugar perdido do Mundo. Nós poderémolo gañar na catedral de Santiago, incluso se poderá facer en algunhas  igrexas de cidades e vilas.

Ademais, enfermos  e persoas maiores so terán que seguir a misa pola televisión, e os presos tamén poderán obter o perdón cruzando a porta da súa cela. Unha vez que se traspasa ese umbral simbólico e sagrado, os fieis deben dedicar un momento a oración para cumprir cos últimos requisitos”  a profesión de fe e a oración polo  Papa e polas súas intencións, é aínda que hai liberdade absoluta se recomenda recitar a oración que Papa Francisco preparou para esta ocasión e terminar con unha invocación a Xesús misericordioso.

CANONIZACIÓN NAI TERESA DE CALCUTA

   O Papa Francisco asinou o decreto para a *canonización da Nai Teresa de Calcuta, que previsiblemente se producirá o 4 de setembro de 2016, informou hoxe a oficina de prensa do Vaticano.

   Francisco asinou onte pola tarde o decreto polo que se recoñece o milagre que se produciu en 2008 nun home brasileiro, que se atopaba en fase terminal por graves problemas cerebrais e salvou a súa vida pola intercesión da beata fundadora da Congregación das Misioneiras das Caridade. Segundo recolle o diario «*Avvenire», Ao regresar ao quirófano, o doutor atopouse ao paciente sentado, *asintomático, esperto, perfectamente consciente e preguntándose que facía aí. O médico explicou durante a fase de estudo deste suposto milagre que non viu "nunca un caso como este" e que todos os pacientes similares que tratara nos seus dezasete anos de profesión faleceran.

   A data da *canonización da beata Teresa de Calcuta será comunicada polo Papa o próximo mes de febreiro, durante o próximo Consistorio ordinario (asemblea coa presenza de cardeais), pero todo indica que a data na que a monxa de orixe albanesa subirá aos altares será o 4 de setembro de 2016, o domingo máis próximo ao 5 de setembro, data na que morreu en 1997, ademais espérase que sexa un dos grandes eventos que se producirán no marco do Ano Santo Extraordinario da *Misericordia.

   O Papa Xoán Paulo II, gran admirador do labor da Nai Teresa de Calcuta, foi quen en 2002 acelerou o proceso de Beatificación da monxa ao autorizar promulgando nunha mesma sesión os decretos polos que se recoñecían as virtudes heroicas e un milagre pola intercesión da relixiosa, dous dos pasos para ser beatificada.

   O milagre aprobado naquela ocasión foi a suposta «curación inexplicable» dunha muller india de relixión animista, Mónica Bersa, de 34 anos, que padecía un tumor no abdome do que sanou en 1998.

   A Nai Teresa, que será o primeiro premio Nobel que subirá aos altares, foi proclamada beata o 19 de outubro de 2003 nunha cerimonia multitudinaria na Praza de San Pedro do Vaticano. A monxa cuxo verdadeiro nome era Inés Gonxha Bojaxhiu, naceu o 20 de agosto de 1910 en Skopje, capital da actual república de Macedonia, que entón pertencía a Albania.

   Durante a súa vida fundou a Orde das Misioneiras da Caridade e coñeceulla polo seu afán polos máis pobres e desfavorecidos, polo que chegou a ser galardoada con Nobel da Paz en 1979.

   O seu enterro en Calcuta o 5 de setembro de 1997 foi un acontecemento nacional en India, millóns de pobres acompañaron o seu cadáver polas rúas da cidade e ao funeral acudiron tamén xefes de Estado e gobernantes de todo o mundo.

LECTIO

IV DOMINGO DE ADVENTO

          Dentro de só catro días é xa “Noite Boa”. A espera e a esperanza de todo o tempo de Advento concéntranse e apúranse, pois, hoxe coa pronta chegada de Xesús.

            Neste último domingo de Advento propónsenos no Evanxeo, para a nosa meditación e preparación comunitaria da chegada agarimosa de Xesús onda nós, un fermoso e entrañábel texto de Lucas.

            A mociña María, chea de graza, ou mellor, tal como comentabamos noutro domingo, “enchida” por Deus da graza do seu Espírito, adiántase con presteza (“con moita présa”, dinos Lucas), con moita xenerosidade e humildade, a percorrer o camiño que a leva á casa da súa curmá, Isabel. Tanto María como Isabel están á espera de dar a luz. Isabel á espera do seu neno Xoán, o futuro anunciador ou precursor do Señor, e María á espera de agasallarnos co infinito don de Deus: Xesús, irmán noso e fillo benquerido de Deus Pai.

            Toda a liturxia de hoxe (como tamén en xeral a do Advento e Nadal) é, en realidade, relato ou loanza dun encontro. Dun encontro marabilloso: o de Deus con nós, e o de cada un de nós con tódalas persoas deste noso complicado mundo, irmáns nosos, irmás nosas.

            Deus é desde sempre encontro fondo e misterioso. Desde a eternidade éo na súa misteriosa Trindade. Encontro inimaxinábel, impenetrábel para nós, entre o Pai, o Fillo e o Espírito. Pois ben, este íntimo encontro divino, tan fondo e íntimo que por iso mesmo non podemos falar máis que dun só Deus, quere e decide ampliarse ou manifestarse máis alá (por así dicilo) do interior de Deus mesmo cara ó encontro concreto, histórico, con nós en Xesús.

            Deste modo, María, antes có precursor Xoán Bautista, convértese nese seu presto camiñar cara ó encontro coa súa curmá Isabel na primeira precursora de Xesús. Ela anuncia coa súa presenza a presenza de Xesús nela perante Isabel e perante o seu fillo Xoán que está para nacer. María leva consigo ó Xesús que vai nacer. Por medio dela, faise Deus presente en Xesús, mesmo antes do seu nacemento, entre os próximos a María.

            Encontro agarimoso de dúas mulleres que se queren, que se estiman e que mutuamente se axudan. Encontro anticipado de Xoán con Xesús, que enche de alegría ó neno Xoán que está tamén para nacer e ó que fará “brincar de alegría” no seo da súa nai.

            Desde o acontecemento de Xesús, o Deus feito home coma nós, os encontros de Deus cos seres humanos realízanse como encontros igualitarios, amorosos, xenerosos, servizais. Só así poden ser encontros verdadeiramente salvíficos. Deus salva, verte o seu Espírito, dende a proximidade e fraternidade de Xesús. Non dende o “ordeno e mando”, desde o imperio, desde o poder ou desde a intimidación ou a angustia.

            É así como estamos preparándonos verdadeiramente para o próximo encontro da Noite Boa con Xesús. Unha noite á que xustamente chamamos “boa” porque ela é todo o contrario de raios e tormentas, medos e desazos, turbulencias ou violencias. Os relatos evanxélicos do nacemento de Xesús e as tradicións dos nosos nacementos artísticos e populares soubérono expresar moi ben. Un encontro que se realiza no máis espontáneo e inmediato da natureza: alí onde flúe clara a auga e se pode tocar o manso brión, entre años e ovelliñas, á beira do boi quente e tranquilo e da fermosa e quieta muliña. Símbolos todos que falan co seu silencio e coa súa soa presenza de paz, tranquilidade, humildade  e irmandade universal.

            Estamos todos necesitados, ó longo das nosas vidas, desta aura propia do Nadal que está a chegar. Mais non debemos estar só á espera de que eses encontros nos cheguen. Debemos ofrecer nós mesmos este tipo de encontros ós demais. Revestírmonos do espírito de Xesús, que é o espírito de Deus, e actuar co ímpeto e a forza que procede dese mesmo espírito nos nosos encontros e relacións con tódalas persoas. Sobre todo con aquelas que poidan estar máis necesitadas destes encontros fraternais e amorosos.

            A vida humana, toda ela, está chea de encontros. Que estes encontros se convertan en desencontros depende en boa parte de nós. Quero dicir, depende de nós en canto esteamos ou non “enchidos” dese espírito co que María foi ó encontro de Isabel ou co que o neno Xesús se encontrou co neno Xoán. Porque, en definitiva, sempre é Deus o que mobiliza e dá forzas e arte para a realización deses encontros. Encontros que están sempre, por moi humanos que sexan e deban ser, aureolados de divindade.

            Encontros que poden ocorrer no silencio, é dicir, sen palabras. Semellantes a ese “pai ou nai de tódolos encontros” que é o encontro no Nadal de Deus coa humanidade. O encontro cun neno que nin sequera sabe falar, mais, iso si, que está disposto a querer e a ser querido. Para que sexa verdade aquilo de Xoán de que Deus é “amor”.

            A mediados do século pasado escribiu en Vigo José Luis Martín Vigil unha novela moi lida, admirada e reeditada que leva como título “La vida sale al encuentro”. É ben verdade. Toda vida está tecida de encontros. Encontros cos pais, cos irmáns e irmás, cos amigos e amigas, con esposos ou esposas, cos fillos ou cos netos, cos estraños e diferentes. Encontros cos acontecementos agradables ou desagradables da vida, coas ideas, coa nosa conciencia, coa nosa vida toda e coa dos demais, coa morte dos que estimamos ou queremos, coa espera e coa esperanza, co medo da nosa propia morte, etc. E, a través de todo isto, encontro con nós mesmos e co Deus que está no fondo e nos alicerces mesmos de todo este tipo de encontros.

            O que non é posíbel é vivirmos á marxe de moitos destes encontros. Hoxe, a poucos días xa da Noite Boa, deberiamos prepararnos mental e cordialmente para o encontro de tódolos encontros que se concentra nun humilde lugar onde Deus se fai humano e os humanos recibimos a posibilidade de sermos verdadeiramente semellantes a Deus, de participarmos realmente da propia natureza divina.

              Un plan tan grandioso e inimaxinábel que só un Deus verdadeiramente namorado de nós pode concibir. Aquí so cabe agradecer e corresponder.

Manuel Cabada Castro